OBYCIE W ŚWIECIE

Któregoś dnia skończyłam czternaście lat. Zdmuchnęłam świeczkę na urodzinowym torcie i nagle zobaczyłam coś więcej niż czubek własnego nosa. Dostrzegłam otaczający mnie świat i jego problemy, coraz więcej rzeczy zaczęło mnie drażnić, popłynął we mnie wewnętrzny słowotok nie mający końca. Nauczyłam się stawiać kropki na końcu własnych zdań. Dziś mam ochotę zabierać głos w sprawie tego co mnie mierzi, co mi przeszkadza, co uważam za niewłaściwe. Zastanawia mnie tylko czy ta istotna przemiana, która ubarwiła moje życie zaczyna się w konkretnym momencie? Czy jeśli nie przylgnie do człowieka na czas, to ten już nigdy nie ujrzy szerszej perspektywy? To bardzo przerażająca wizja, ale z drugiej strony jak inaczej tłumaczyć tych ludzi, których zadowala tania rozrywka, którzy są nieczuli na problemy społeczne, którzy jak potulne baranki kroczą bez dumy za tłumem.

Kwestia obycia w świcie fascynuje mnie od dłuższego czasu. Jak to się dzieje, że choć pragniemy spotykać na swojej drodze inteligentnych, inspirujących ludzi, to częściej wpadamy na osobników prymitywnych i prostych, z których każdym słowem uświadamiamy sobie niski poziom wspólnej konwersacji? Dlaczego tak mocno oklepanym motywem rozmaitych dzieł kultury stał się romans młodej studentki z fascynującym wykładowcą, albo zagubionej kobiety z inspirującym  artystą? Bo twórcy próbują nam unaocznić jak bardzo pożądane jest obycie w świecie. Przecież nikt nie chce słuchać o związku osiedlowego elementu, który obserwujemy w realnym życiu. W końcu coraz więcej z nas ma dość bezcelowego obracania się w świecie ociekającym prymitywnością; świecących opasek kabaretowej widowni, żenujących spamów dostarczanych codziennie przez messengera, odrażających mężczyzn trąbiących na młodziutkie dziewczyny.

Długo myślałam nad tym skąd bierze się obycie w świecie i dziś postawiłabym na środowisko, w jakim człowiek dorasta. W końcu nie bez powodu francuski model wychowania zakłada zabieranie dziecka do kin, teatrów, muzeów, galerii sztuki, zachęca się je do korzystania z życia społecznego; koncerty, targi śniadaniowe. Nie mogę powiedzieć, że polscy rodzice uczą swoje potomstwo ignorancji, bo to byłoby niesprawiedliwe wobec moich rodziców i innych zaangażowanych opiekunów. Ale jednak zjawisko inspirowania dzieci światem jest w Polsce nadal czymś rzadkim. Rodzicom łatwiej posadzić dziecko przed telewizorem albo najlepiej w ogóle wypuścić je na plac zabaw, żeby przypadkiem nie zajęło rodzinie szklanego ekranu na zbyt długo. Ludzie zasłaniają się słowami: "Kultura jest droga". Nawet przez myśl im nie przejdzie, że zawsze można wykorzystać internet nieco produktywniej i sprawdzić rozkład tanich lub zupełnie darmowych imprez. Niestety  wielu rodziców po prostu nie widzi sensu wyściubienia nosa za drzwi swojego domu, poświęcą dziecku czas oglądając razem z nim ogłupiający reality show, choć w tym czasie mogliby przeczytać mu  fragment ciekawej książki. A jak już zdecydują się wyjechać, dajmy na to do słynnego Lloret de Mar z opcją all inclusive to tak przez tydzień, czy nawet dwa nie wystawiają stopy za próg hotelu. Liczy się tylko żarcie nad basenem, nie widzą sensu pokazania dziecku Barcelony, która znajduje się kawałek drogi od turystycznego kurortu. No i  jak w tym momencie wychowanek programów typu reality show i wakacji all inclusive ma być obyty w świecie? Wyrasta turysta z wielkim logo na koszulce, który bukując hotel najpierw sprawdza dostępność basenów (na pewno "zarezerwuje" sobie leżak ręcznikiem) i dyskotek. To jest dla niego wartość, tak jak żenujące kabarety telewizyjne, muzyka disco-polo i komedie o piciu i zwracaniu.

Ludzie naszą w sercu nadzieję, otwiera się coraz więcej kin studyjnych i kawiarni artystycznych, ale co z tego skoro wystarczy zapragnąć nieco bardziej ambitnej rozrywki i od razu otrzymuje się łatkę "hipster". Ludziom wydaje się, że każdy fan skandynawskiej kinematografii, winyli, teatru i jazzu musi od razu udawać. To, że sąsiadka z drugiego piętra ceni sobie plotkarskie magazyny nie oznacza, że dla każdego muszą one stanowić źródło życiowej inspiracji. Przeraża mnie fakt, że wracając do szkoły jeszcze nie raz poczuję się samotna wśród tłumu, zabraknie mi  obytych w świecie osób. Znam naprawdę wielu inteligentnych ludzi i chyba właśnie przez to nie mogę pogodzić się z faktem, że całkowita ewakuacja ze świata ociekającego prymitywizmem jest niemożliwa. Codziennie trzeba stawiać mu czoła. Ale czasami mam po prostu dość rozmów na temat Eurowizji, Conchity Wurst i programów typu Szkoła. Momentami bywam zmęczona przytłaczającym spamem linków do aska i zdjęć wódki i fajek na snapie. Frustrują mnie piosenki disco-polo śpiewane na przerwach i przeraża, że świetnie zmontowane recenzje mają mniej wyświetleń niż filmik typu "Co jest w mojej szkolnej torbie". A co za tym idzie bywają takie chwile kiedy mam ochotę wrzasnąć na cały świat, aby w końcu wziął się w garść i zainteresował czymś więcej niż własnymi czterema ścianami.  Nie chodzi o to by wiedzieć wszystko, znam kilku "geniuszy", którym daleko do obycia w świecie. Cała magia polega na tym, aby zobaczyć coś więcej niż własną ulicę. Uwielbiam moment rozmów z fascynującymi ludźmi, dźwięk dobrej muzyki, zapach ciekawej książki, napisy początkowe nietuzinkowego filmu, delektuję się tymi chwilami jak każdym łykiem ciepłej, zielonej herbaty, to najlepsza szkoła, którą wciąż tak wielu omija. Ludzie wolą prostszą drogę, a mi nie pozostaje nic innego jak tylko westchnąć  cicho i opublikować ten post w bezsensownej nadziei, że może coś nim wskóram... Sądzicie, że to możliwe?