MOJA PRACA PISARSKA NADESŁANA NA OGÓLNOPOLSKI KONKURS NA FELIETON 2016

"Nadejszła wiekopomna chwila" - jak ująłby to bohater kultowej polskiej komedii Kochaj albo rzuć (ostatnia część trylogii Sami swoi  ), dziś zaprezentuję Wam pracę, którą wysłałam na Ogólnopolski Konkurs na Felieton  2016. Prawdę mówiąc nie planowałam podobnej publikacji, ale pod jednym z wpisów, w którym wspomniałam o zamiarze wzięcia udziału w rozgrywce kilkoro z Was zachęciło mnie do podzielenia się swoją twórczością. Pomysł jak najbardziej przypadł mi do gustu, ale musiałam zaczekać z napisaniem postu aż do momentu ogłoszenia wyników (aby nie zostać zdyskwalifikowaną rzecz jasna). W konkursie brałam udział dwukrotnie: po raz pierwszy w 2014 roku zostałam finalistką w pionie gimnazjalnym, oraz w tegorocznej edycji, w której niestety nie udało mi się zakwalifikować do ścisłej piętnastki. A jednak moja rekcja na wyniki zaskoczyła nawet mnie samą. Choć jestem osobą bardzo wrażliwą na porażkę, ta nie pozostawiła we mnie ani krzty żalu. Może to przez rozmowę z polonistką, którą odbyłam jeszcze przed wysłaniem pracy. Wspomniała, że oceniający są bardzo wybredni, a ich ocena często aż nadto subiektywna o czym świadczy fakt kilkakrotnego nie przyznania nikomu pierwszego miejsca. Osobiście uważam, że jest to bardzo dziwne zagranie - przecież organizują konkurs dla młodzieży, a nie publicystów z dwudziestoletnim dorobkiem. I właśnie tę zaangażowaną młodzież de motywują... Z drugiej strony do mojej reakcji przyczynił się również blog i Wy kochani Czytelnicy! Wasze słowa, Wasza motywacja, Wasze komplementy i przede wszystkim inteligentne wypowiedzi jakie znajduję pod każdym postem są największą nagrodą i wyróżnieniem.

 
Motywem przewodnim tegorocznego konkursu była twórczość S. Mrożka; do wyboru dwie myśli oraz jedna ilustracja, którą postanowiłam uczynić inspiracją własnego felietonu (aby lepiej zrozumieć o czym mowa w tekście możecie przyjrzeć się jej tutaj). Na wstępnie muszę uprzedzić, że całość utrzymana jest w dość przygnębiającej tonacji, a ja zabieram sceptyczne stanowisko. Co istotne pisząc felieton nie skupiałam się wyłącznie na własnych przeżyciach, patrzyłam na świat w bardzo szerokim ujęciu, na nieszczęście jakie czyha na człowieka na każdym kroku. Wiem, że takie spojrzenie niezgodne jest z obecnymi, motywacyjnymi trendami, ale nie możemy zapominać, że kreowanie własnej rzeczywistości ma się nijak do praw naturalnych. Czytając owy tekst można uznać, że nie ma we mnie motywacji do dalszego życia, a z racji tego, że trochę się już znamy nie chcę wpędzać nikogo w poczucie skonfundowania. Mówiąc wprost felieton wyraża to jak bardzo opadają mi ręce gdy przyglądam się ludzkim zachowaniom, okrucieństwu, klęskom i niesprawiedliwym regułom jakimi rządzi się ten świat.

"Wierzyłeś w kryształowe pojęcia, a nie w ludzką glinę"

Bardzo logiczne jest to, że Ziemia ma kształt kuli i aż dziwne, że rasa ludzka wpadła na ten trop tak późno. My i świat to para między, którą brakuje chemii, przypominająca słonia na okrągłej piłce cyrkowej, który nieporadnie huśta się we wszystkie strony, ale prawa natury i tak każą mu spaść. Człowiek również „wskakuje” na tę kulę ziemską i spaceruje po niej w tę i z powrotem, aż w końcu zabraknie mu sił i spadnie boleśnie się raniąc. Przetrwają tylko najsilniejsi, ci którzy potrafią zagryźć zęby, znieść niewygodę, mdlejące nogi i brak oparcia. Ale czy to ich możemy nazwać zwycięzcami? Wydaje mi się, że w zestawieniu świat kontra człowiek wygrany jest tylko jeden i nie będzie to istota ludzka.

Sceptyczne nastawienie nie było ze mną od zawsze, przecież nie przyniosłam go w genach, kościach czy skórze, ono urosło w mózgu pod wpływem nowych doświadczeń i doznań zupełnie jak niepożądany guz, niezwykle trudny do wycięcia. Kiedyś nosiłam w sobie pokłady entuzjazmu i ciekawości, potrzebę spełnienia oraz zwykłą chęć do życia. Szłam w świat z dumą, z wysoko podniesioną głową, z czystą, dziecięcą radością. Co pewien czas zawracałam, czasem kręciłam się wokół własnej osi, ale nadal brnęłam do celu odsuwając wszelkie chaszcze życia lecące na moją, młodą twarz. Jednak w pewnym momencie zaczęłam dostrzegać dziwną tendencję. Na każde moje: „Hej Świat! Co słychać? Zróbmy coś razem!”, on reagował siarczystym policzkiem, którego moc zależała od jego humoru, czasem tylko został bolesny ślad, innym razem leciałam na łeb na szyję łamiąc sobie kości. Obrażałam się na niego, obracałam czterema literami żeby wiedział jak bardzo bolą jego krzywdy, ale on nigdy się mną nie przejął i kiedy któregoś dania usiłował mi złamać kark, wystraszona zamknęłam się w sobie i schowałam tak by nie mógł mnie dojrzeć w szeregu innych ofiar. 

Za każdym razem gdy słyszę, że ktoś idzie w świat odpowiadam tylko, że ja już byłam. Bez zbędnych komentarzy, mój wyraz twarzy robi to za mnie. Opowiada całą historię od momentu  narodzin do chwili obecnej. Przesuwa się pomału, niespiesznie, z etapu na etap skacze jak kangur chowając do torby swoje młode, a moje opowieści. Raczy się różnymi tragediami, ludzkimi krzywdami. Zaczyna od dziecięcych kłótni i niesnasek, chwilę przystaje na momencie gdy krytykowano moją pisarską twórczość, bo zbyt odważna, bo kontrowersyjna, bo nie taka jaką chciałby odbiorca. Później spędza chwilę, w miejscu w którym inni mieli łatwiej. Mija jeszcze parę obrazów ludzi, którym bardzo zależało by być nade mną i w końcu z zadowoleniem przystaje na wymarzonej szkole, która okazuje się wylęgarnią szczurów i przygniata człowieka niczym szatan ziarna z opowieści Żegoty w trzeciej części mickiewiczowskich „Dziadów”. 

Stoję na środku jako powracający z podróży, wokół mnie dziki tłum pędzi jak szalony w przeciwnym kierunku. Idą w świat niosąc w sobie nadzieję, choć u większości pojawia się już to o czym śpiewał Tilt - strach nie pozwala im kochać się i śmiać i niosą z dobytkiem miliony masek do milionów ról. Parę osób odwraca się do mnie, część kpiąco krzyczy herbertoskie morały - „nie byłaś do życia, wierzyłaś w kryształowe pojęcia, a nie ludzką glinę” - w myśli klną żartobliwie.  Inni łapią mnie za ręce, ciągną za sobą, mówią, że dam radę. Ale przecież ja już wiem, że biegnąc po kuli wrócę w to samo miejsce, nie chcą ustać krzyki w głowie, nie wiem co robić. Stoję, więc dalej udając, że nic nie widzę, nic nie słyszę, nic nie czuję, nadal ślepo wierząc, że któregoś dnia znajdę w sobie tyle siły, by pokonać tę trasę ponownie i tym razem wrócić szczęśliwa i spełniona.

Z przyjemnością wysłucham Waszej opinii na temat felietonu. Krytykę też zniosę ;)

_____________________________________________________________________________

Chcesz być na bieżąco z nowymi postami? Nic prostrzego!  Dołącz do obserwatorów Definiuję na bloggerze, snapchacie: definiuje_blog oraz  FANPAGE'U i INSTAGRAMIE