TYPOWY WOODY ALLEN CZYLI O "NIERACJONALNYM MĘŻCZYŹNIE"

ZWIASTUN

Gdybym miała wskazać ulubionego reżysera, bez głębszego zastanowienia powiedziałabym; Woody Allen. Nikt tak jak on (i Spike Jonze) nie rozumie mojego specyficznego gustu filmowego. Mając trzynaście lat obejrzałam Vicky, Christina Barcelona i przepadłam w filmografii tego absolutnego geniusza. W jednym z wywiadów dla filmweb, Agnieszka Grochowska nazwała Allena współczesnym Chaplinem. Co prawda nie oglądałam żadnego z filmów Brytyjczyka, ale jest to na pewno nie lada wyróżnienie. I choć tak bardzo cenię sobie twórczość reżysera, to jednak w pewnym momencie dołączyłam do grona malkontentów smęcących "Allen się skończył". Myślę, że kropkę nad "i" postawił w tym temacie denny film Zakochani w Rzymie. Potem było już coraz lepiej, a wraz z wejściem do kin Nieracjonalnego mężczyzny mogę śmiało rzec; dla mnie Woody Allen powrócił!

Nieracjonalny mężczyzna to opowieść o moralności, wewnętrznej walce i egzystencjalnych rozterkach.  Główny bohater; Abe to zagubiony profesor filozofii, który od lat nie jest w stanie odnaleźć sensu życia. Pogrążony w melancholii podejmuje pracę na jednej z amerykańskich uczelni. Wdaje się w podwójny romans z uczelnianą koleżanką oraz studentką, pije i jest gotów stracić życie grając w rosyjską ruletkę. Egzystuje w ten sposób bez żadnej radości, aż któregoś ranka podsłuchując rozmowę w śniadaniowym barze wpada na przerażający pomysł odmienienia nie tylko swojego, ale także cudzego losu. W tym momencie rozpoczyna się moralna walka nasuwająca pytanie: czy można zabić w imię sprawiedliwości?

Woody Allen kolejny raz sięga po sprawdzony motyw egzystencjalnych cierpień i moralnych niepewności. Kreuje zagubioną postać, która usiłuje przekonać nas, że życie samo w sobie nie ma  sensu, zaś idealny świat prawa bytu. Skupia naszą uwagę na każdym słowie bohatera, pozwala zatracić się  wraz z nim w przytłaczającym marazmie, a jednocześnie spuszcza fale inteligentnej rozrywki. Podróż po życiu Abe staje się fascynująca, Allen płynnie przeprowadza nas przez kolejne etapy i doskonale wskazuje moment mający odmienić życie postaci, zupełnie jakby mówił "akcja start". Filmy Woody'ego zakrapiane wątkiem kryminalnym są wyjątkowo urocze. Nikt nie dąży do ambitnej intrygi, nikt nie próbuje nas wprowadzać w błąd, by pod sam koniec zobaczyć zaskoczenie na naszych twarzach. Allen skupia się na mechanizmie podejmowania trudnych decyzji i wewnętrznej walce. Kluczowe jest tu uciszanie wyrzutów sumienia i polemika, czy popełnienie zbrodni w imię sprawiedliwości niweluje zło danego czynu. Ale Nieracjonalny mężczyzna to nie tylko kryminał i egzystencjalne rozterki to także doskonała komedia zachowana w allenowskiej humorystyce. Dodatkowo pojawia się klasyczny dla filmów Wood'ego motyw  toksycznego związku. Allen pokazuje nam różnicę pomiędzy miłością, a pożądaniem sugerując, że to drugie dodaje życiu więcej barw. A co najważniejsze na koniec zasypuje nas lawiną zaskoczenia, bo po jego produkcjach można spodziewać się dosłownie wszystkiego.

Przyznaję, że ja wyszłam z sali kinowej totalnie zauroczona, a jedyne co przychodziło mi namyśl to zdanie, które uczyniłam tytułem tej recenzji. Cały czas towarzyszyło mi wrażenie, iż Allen zaczerpnął ze swoich dotychczasowych filmów najlepsze smaczki i dorzucił je tworząc Nieracjonalnego mężczyznę. Nie sądziłam, że po seansie Ona jakakolwiek inna rola Joaquina Phoenixa zdoła wywrzeć na mnie tak pozytywne wrażenie. Oczywiście świetna  gra Emmy Stone, która jest wręcz stworzona do  występów w filmach Allena. Ta produkcja jak i inne Woody'ego niesie za sobą niesamowity klimat, który trudno wyrazić słowami. Jak już kiedyś pisałam filmy Allena trzeba lubić, a przede wszystkim czuć. Ja uwielbiam je za niepowtarzalność, przesłanie i dużą dawkę allenowości. Nieracjonalnego mężczyznę gorąco Wam polecam.

Ps. Ostatnio na chwilę zniknęłam z blogowej wioski, ale liczę, że uda mi się pogodzić życie szkolne, prywatne i blogowe na tyle by wrócić do pisana dwa razy w tygodniu. Tymczasem życzę wszystkim udanego poniedziałku i kolejnych dni. Do napisania!