SKĄPANA W SŁOŃCU NICEA

Za oknami coraz bardziej szaro, buro i ponuro. Poranki stają się rześkie, w powietrzu czuć przymrozek, długie ptasie klucze prędko suną po niebie. Mącą nam jeszcze w głowach delikatne promienie słońca, synoptycy mydlą oczy zapowiedziami ciepłych weekendów. Przyroda jednak otwarcie informuje o nieuniknionym nadejściu zimy. Nadchodzi sezon grubych swetrów, długich szali i ciepłych czapek. Dlatego dziś z przyjemnością zabieram Was w podróż do miasta, które jest kochanką słońca. Mam nadzieję, że Nicea zdoła przekazać Wam tyle pozytywnej energii ile miałam ja na powyższym zdjęciu. 

Gdybym miała wskazać jedno miasto, w którym najbardziej czuć Lazurowe Wybrzeże bez wątpienia wytypowałabym Nicee. To miejsce aż krzyczy o swojej przynależności do rajskiego regionu Francji. Kiedy po raz pierwszy znalazłam się w Nicei byłam zupełnie nieświadoma jej uroku. Dreptałam dzielnie po mieście choć w myślach właśnie skakałam do basenu. Upał mi przeszkadzał, sukienka, którą wybrałam na ten dzień nie oddawała w stu procentach klimatu lata, a ja miałam ochotę na mrożoną herbatę. Tak, był to bowiem czas kiedy należałam do grona turystów-basenowiczów. Aż mnie dreszcz przeszedł na samo wspomnienie. I choć wstyd przyznać, to w Nicei zakochałam się mając dopiero siedemnaście lat.

Kiedy ja i moja przyjaciółka nie jesteśmy w stanie wyrazić naszych emocji słowami, wysyłamy sobie z ciąg liter, które mówią dosłownie wszystko. Przyznaję, że mam ochotę wypisać Wam tu cały alfabet w przypadkowej kolejności. Moje ekscytacja spowodowana  powrotem do wspomnień o Nicei nie pozwala mi sklecić składnego posta. Myśli układają się w nielogiczną całość i już trzy razy obraziłam się na ten wpis. Za każdym razem jednak dusza pisarza wygrywa z moim wewnętrznym dzieckiem i zasiadam do laptopa, aby w końcu przygotować tę relację. Nie wiem co takiego ma w sobie Nicea, że człowiek ma ochotę w niej być. To jedyne miasto, które w całości rozładowało mój telefon. Biegałam z ulicy na ulicę pstrykając kolejne zdjęcia. Nagle poczułam niesamowitą radość z uwieczniania chwil na fotografii, a zwiedzenie stało się jeszcze pełniejsze niż zwykle.

Nicea jest gwiazdą. Lubi błyszczeć w filmowym kadrze, lubi być sceną dla różnych opowieści. Kręcono tu między innymi: Magię w blasku księżyca, Transportera, Pan i pani Kiler oraz Fanfan Tulipan (na pewno w tym momencie moja kuzynka Weronika zaczyna się uśmiechać, bowiem to jeden z tych filmów, który oglądałyśmy w dzieciństwie i kompletnie go nie rozumiałyśmy). Miasto lubi też być  atrakcją dla turystów, wdzięczy się przed aparatami, pozwala otulić się słońcu. Ma przecudną plażę, na której nie jeden zwiedzający ma ochotę odpocząć. Cichy szum morza kusi, oj kusi kiedy gorąc daje się we znaki. Nicea może się również poszczycić usianą palmami Promenadą Anglików, na której zawsze tętni życie.

Przed bardziej wybrednymi turystami, którzy chcą czegoś więcej niż widoki z przewodników Nicea otwiera boczne ulice. Wystarczy w nie wejść by poczuć się jak w zupełnie innym miejscu. Nagle turystyczny kurort zmienia się w maleńkie miasteczko. Nadal jest tłoczno, ale inaczej niż na głównych ulicach. W każdej wnęce znajdują się sklepiki i kameralne restauracje, przestrzeń jest wykorzystana w całości. Na wystawach króluje oczywiście aromatyczna lawenda, której zapach wypełnia okoliczne uliczki. Ludzie napływają z dwóch stron, więc trzeba  przeciskać się i przystawać. Robienie zdjęć momentami bywa niemożliwe, ale nikt się nie poddaje; aparaty, telefony, tablety unoszą się ponad głowami, każdy chce uwiecznić uroczy zakątek.

Na głównym placu Nicei jest tłoczno i głośno. Trzeba, uważać bo z każdej strony może nadjechać tramwaj. Jest ich tak wiele, że zaczynają stanowić nieodłączny element miasta. Turyści zanurzają ręce w Fontannie Słońca, a stojący w jej centrum pomnik Apolla bacznie ich obserwuje.  Nie ma tu cienia, w którym można by schronić się przed upałem. Panuje iście wakacyjna atmosfera, której nigdy nie zapomnę. Stukot przejeżdżającego tramwaju, krzyki rozbieganych dzieci, przeplatające się rozmowy miejscowych i turystów - tak właśnie wygląda Nicea.

Nieopodal Placu Massena znajduje się miejsce pozwalające przetrwać okrutny upał. Przygotowano tu bowiem fontannę o nietypowym kształcie i rozmiarze. Jest to tak naprawdę ogromna płyta, z której co chwilę wystrzeliwują strumienie zimnej wody. Każdy czeka z niecierpliwością na kolejny odzew fontanny. Dzieciaki ubrane w stroje kąpielowe tarzają się po płycie w nadziei na odrobinę ochłody. A kiedy woda zaczyna się wylewać wszyscy bez względu na wiek lgną do jej źródła wdzięczni za chwilę wytchnienia od nachalnego słońca.

Przyznaję, że z Nicei wróciłam pozbawiona wszelkiej energii, a kierując się w stronę samochodu ledwie powłóczyłam nogami. Mimo wszystko nie żałuję tej wyprawy, wręcz przeciwnie jestem bardzo szczęśliwa, że udało mi się zakochać w tym rajskim mieście. Myślę, że za parę lat, szykując się na kolejny urlop na Lazurowym Wybrzeżu zdecyduję się zamieszkać właśnie w Nicei.