DOROSNĄĆ W WIECZNYM MIEŚCIE - RZYM (part 2)

Jak już kiedyś wspomniałam pisanie o podróżach nie jest moją mocną stroną. Odwiedzanie nowych miejsc, chłonięcie kultur obcych krajów to niezwykle fascynujące doznanie, którego próby opisania zdają się być mocno patetyczne. To co człowiek czuje w danej chwili - zanurzenie w codziennym rytmie poznawanego miasta, odkrywanie detali w nim ukrytych jak pozłacana kołatka u brązowych drzwi czy rower niedbale oparty o mur starej kamienicy, przytłumiony głos spikera w metrze, dźwięki rozkładanych do obiadu talerzy, chłód marmurowych kolumn, ziemia pokryta historią - tego nie można zamknąć w kilku, nawet kilkunastu zdaniach suchego opisu. Internet pozostawia nam szerokie pole manewru, zawsze mogę sprawdzić kiedy i w jakim stylu architektonicznym wybudowano Bazylikę Św. Piotra, ale te wszystkie cyfry, fachowe określenia nie oddadzą tej potęgi jaką czujesz stojąc nocą u wrót Watykanu, kiedy myślisz jak wiele tajemnic osłaniają mury przed fleszem aparatów i wzrokiem ludzi...  A jednak za każdym razem łudzę się, że choć niewielką część własnych odczuć opakowanych w ciąg liter, składających się na kolejne zdania będę w stanie Wam podarować. Tak, więc jeśli tylko macie ochotę otworzyć mój skromny upominek będzie mi niezmiernie miło. No dalej, nie stójcie tak - wstęp to dopiero wstążka na kolorowym papierze wspomnień, zapraszam dalej.

Drugi z trzech dni naszej cudownej podróży poświęciliśmy na nieco mniej turystyczne partie Rzymu. Moja osiemnastka hucznie obchodzona dzień wcześniej dostarczyła mi niesamowitej energii i zapału do dalszego poznawania Wiecznego Miasta. (Gdyby umknął Wam poprzedni wpis, w którym wspominałam swoje pierwsze, "dorosłe" urodziny odbywające się w Rzymie zawsze możecie nadrobić go tutaj). Naszym głównym celem tamtego piątkowego poranku była urokliwa rione zwana Trastevere, co tłumacząc na język polski oznacza po prostu Zatybrze (wiem, czar prysł). Ta urokliwa dzielnica uważana jest za najstarszą część miasta, którą prawie w całości pochłonął ogień z 64 roku. Przez wieki o zniszczenia obwiniano ówczesnego cesarza Nerona, jednak dziś wielu historyków jest zdania, że władca nie przyczynił się do owej klęski. Jak więc było naprawdę? Cóż myślę, że to jedna z tych tajemnic, o której ludzkość może jedynie gdybać...

Pewnie nie zdziwi Was fakt, że dawniej Zatybrze zamieszkiwała biedota, artyści i wyrzutki społeczne. Jak uczy doświadczenie, magiczne tajemnicze miejsca zazwyczaj mają nieco szemraną przeszłość. Dziś jednak dzielnica cieszy się powodzeniem - lubiana zarówno przez turystów jak i tubylców, przyciąga swoim unikatowym klimatem. Mnie i moją rodzinę nie chwyciła za serce tak mocno jak obiecywali inni bloggerzy i przewodniki, ale muszę dodać, że zwiedziliśmy prawie całą Toskanię i kawałek Umbrii, co oznacza, że widzieliśmy już sporo uroczych, wąskich ulic, prania wiszącego za oknem, słyszeliśmy krzątaninę włoskich gospodyń podających obiad. Zatybrze nie pokazało nam nic ponadto, pokuszę się wręcz o stwierdzenie, że wiele toskańskich miasteczek bije je na głowę, ale mimo to nadal jestem zdania, że Trastevere warto zobaczyć. Biorąc pod uwagę fakt, że dzielnica leży w Rzymie okazuje się naprawdę wyjątkowa, wita przybyłych maleńką, klimatyczną wysepką Isola Tiberina usytuowanej na Tybrze.

Wchodząc w głąb dzielnicy coraz łatwiej poczuć jej włoski klimat. Wąskie uliczki otulone z obu stron kamiennymi budynkami, motocykle i rowery oparte o ich mury, z wnętrz wydobywa się dźwięk rozkładanych na stole talerzy i głosy domowników. Kiedy dochodzimy do szkoły gastronomicznej (w Polsce nazwałabym ją technikum, ale nie mam pewności jak jest we Włoszech) kilka chłopaków siedzących w oknach macha do mnie i gwiżdże przyjaźnie. Gdzie indziej pewnie bym się oburzyła, ale jak pisałam ostatnio, dla tego kraju mam znacznie więcej tolerancji. Wiem, że takie zachowanie, to radość, część ich życia, w żadnym razie niepodszyta uprzedmiotowieniem kobiety. Uśmiecham się, więc przy okazji podziwiając budynek szkoły - tutaj nawet placówki edukacyjne mają swój niesamowity charakter.

Jak można zauważyć na powyższych zdjęciach na Zatybrzu nie brak restauracji. Są to zwykle niewielkie lokale, o krótkiej nazwie i rodzinnym charakterze. Moja mama, miłośniczka włoskiej kultury wyczytała kiedyś, że właśnie w tego typu miejscach można zjeść najlepsze, włoskie posiłki, co potwierdziła nasza podróż na Elbę. Zgłodnieliśmy akurat w porze siesty, a ponieważ żołądki urządzały nam prawdziwe piekło rad nierad postanowiliśmy usiąść w jedynej otwartej knajpce, gdzie obrusy zastąpiły plastikowe ceraty i wiecie co: lepszej pizzy w życiu nie jedliśmy! Co prawda na Zatybrzu nie zdecydowaliśmy się na posiłek z prostej przyczyny jaką było sycące śniadanie w hotelu, ale obstawiam, że jedzenie mogłoby być równie smaczne jak pamiętna pizza na Elbie. Oprócz  tego knajpki same w sobie stanowią ozdobę dzielnicy bardzo bogatej w przepiękne detale i nieoczywiste smaczki. Zresztą spójrzcie sami.

Kiedy kierowaliśmy się w stronę Zatybrza coraz bardziej żałowałam, że oprócz ciepłego płaszcza zabrałam jeszcze kardigan z dodatkowo grzejącej angory, a pokazujący temperaturę ponad dwudziestu stopni termometr nie ułatwiał sprawy. Szybko jednak przestałam ubolewać nad tym faktem żałując, wręcz że nie mam czegoś jeszcze czym mogłabym osłonić się przed przeszywającym wiatrem. W jednej chwili na niebie Zatybrza pojawiły się chmury, a pogoda nieco zmieniła swój dotychczasowy nastrój. Co gorsza wydostanie się z dzielnicy wcale nie było takie proste i długie przestoje z mapą podsycały nieprzyjemny chłód. Po obejściu większej części chcieliśmy bowiem dostać się nieco wyżej aby obejrzeć panoramę miasta, a następnie zejść w dół i zbliżyć się do jego sedna czyli Watykanu.

 Zatybrze momentami przypominało mi ulice San Francisco 

Samej drogi na wzgórze nie wspominam najlepiej - było mi chłodno, a mój żołądek powoli zapominał o śniadaniu. Zaczęliśmy wchodzić w nieco mniej interesujące rejony Rzymu, a ja coraz to mocniej niecierpliwiłam się, aż moim oczom znów ukaże się coś pięknego jak na stolicę Włoch przystało. Chwilę później coraz to śmielej zaczynała wynurzać się panorama miasta. Początkowo nieco szara i smutna, przystrojona nagimi gałęziami drzew, z czasem jednak stawała się okazała i imponująca, aż w końcu zapierała dech. Ponadto na wzgórzu udało mi się spotkać food truck, w którym zakupiłam chrupiącego rogalika i ugasiłam pierwszy głód. Chłód nadal doskwierał, ale samopoczucie było znacznie lepsze niż chwilę wcześniej.

 

 Po czym poznać prawdziwego bloggera? Nigdy nie rozstaje się z pracą ;) 

Po szybkim posiłku, zrobieniu serii zdjęć i szczerym zachwycie podjęliśmy decyzję o zejściu na dół i odwiedzeniu Watykanu. Co prawda już po raz trzeci aczkolwiek tym razem jeszcze nie mieliśmy okazji go zobaczyć, a ominięcie tej atrakcji wydać by się mogło naprawdę karygodne. Im bliżej słynnego miejsca tym głośniej i tłoczniej, coraz więcej wojska pilnującego bezpieczeństwa i nagabywaczy usiłujących wcisnąć turystom wątpliwej jakości kijki do selfii. Sam Watykan zachwyca - od pierwszych chwil na dziedzińcu, spojrzenia w stronę imponującej bazyliki... Wszystko, dosłownie wszystko robi niesamowite wrażenie, a turysta czuje się jak na jednej z setek pocztówek.

Samego Watykanu chyba nie trzeba nikomu przedstawiać. Jego historia sięga czasów naprawdę zamierzchłych, ale oszczędzę Wam zbędnej faktologii. To co warto pamiętać to często mylony fakt, a mianowicie: Watykan nie stanowi dzielnicy Rzymu, jest osobnym państwem w państwie tzw. enklawą, której obywatelami są głównie dostojnicy kościoła katolickiego. Co ciekawe nazwa tego niezwykłego miejsca w wolnym tłumaczeniu oznaczać może proroctwo, przepowiednie, a to tylko podsyca tajemniczość zmieszaną z domieszką grozy jaką budzi w przybyłych Watykan.

Jak zapewne wiecie jestem miłośniczką sztuki i choć zdecydowanie bardziej cenię sobie kościoły gotyckie, bazylika jest dla mnie dziełem tak wspaniałym, że za każdym razem odbiera mi mowę na dobre kilka sekund. Jej wnętrze również sprawia niesamowite wrażenie, można tu obejrzeć m.in jedną z najsłynniejszych i najbardziej rozpoznawalnych rzeźb w dziejach świata czyli Piete Michała Anioła. Tym razem zrezygnowaliśmy z wchodzenia do środka bazyliki, ale kiedy półtora roku temu spoglądałam na tak wspaniałe dzieło jakim jest Pieta,  czułam na skórze przechodzące dreszcze.

Kiedy zostawaliśmy w tyle Watykan zmęczenie naprawdę zaczęło dawać się nam we znaki (w końcu przeszliśmy ok 15 kilometrów) podjęliśmy więc decyzję o chwilowym powrocie do hotelu aby nieco odpocząć i zregenerować siły. W międzyczasie wyskoczyliśmy do sąsiedniej knajpki na szybki obiad i muszę przyznać, że we Włoszech nie spotkałam się z równie rozczarowującą pizzą. O wiele bardziej przypadła mi do gustu margeritta, którą jadłam późnym wieczorem na dworcu w dzień przyjazdu.  Czego jak czego, ale po włoskiej pizzy nie spodziewałabym się tak niskiego poziomu... Schowawszy rozczarowanie do kieszeni ruszyliśmy na dalsze spotkanie z Rzymem. Idąc po znajomych już sobie terenach dotarliśmy na schody dworca Termini i tak schodząc w dół nagle poczułam jak tracę grunt pod nogami... Przysięgam, że do tej pory nie mam pojęcia jakim cudem zleciałam w dół. Jakby nie było szczęście mocno mi dopisało, bo mimo tak gwałtownego wykręcenia kostki mogłam normalnie wstać i pójść dalej, a jedynymi świadkami mojego upadku byli rodzice.

Naszym wieczornym celem była kolejna popularna atrakcja Rzymu czyli Schody Hiszpańskie, które są ponoć ulubionym miejscem spotkań włoskiej młodzieży. Pamiętam jak trzynaście lat temu rodzice pierwszy raz zabrali mnie do Rzymu, usiedliśmy właśnie na tych schodach zajadając lody z McDonalada (notabene pierwszego w Europie!). Wspomnienia są już coraz bardziej wyblakłe aczkolwiek w tamtej chwili oddałam swoje serce kręconym lodom z automatu... Niestety tym razem  główna część schodów została zagrodzona z powodu renowacji, nie było to jednak tak wielkie rozczarowanie jak w wypadku fontanny Di Trevi półtora roku temu. Dopiero po raz pierwszy zdecydowaliśmy się wspiąć na ich szczyt i spojrzeć na tę część miasta z góry.

Chwilę później zeszliśmy z powrotem w dół by nacieszyć się widokami okolicy. Muszę przyznać, że mam słabość do tej eleganckiej części miasta, przystrojonej schodami i maleńką fontanną w kształcie łódki, której twórcą był ojciec słynnego Berniniego. Od placu odchodzi jedna z wąskich ulic, najbardziej ekskluzywna w całym Rzymie. Znajdziemy tu m.in butiki Diora, Chanel, Hermesa, Prady, Armaniego, Korsa (gdzie prawie zdecydowałam się na cudowną mini Selmę). Uwielbiam to miejsce za możliwość przyjrzenia się nowym cudom wypuszczonym przez światowe marki aczkolwiek nie umiem pojąć sensu zrobienia sobie zdjęć centralnie pod witryną butiku, niestety dla wielu turystów jest to zachowanie bardzo powszechne.

Spacerując ulicami Rzymu kierowaliśmy się w stronę jednego z popularniejszych placów północnej części Rzymu Piazza del Popolo,  gdzie swój bieg rozpoczynają starożytne Pola Marsowe. To istny raj dla miłośników sztuki i architektury renesansu. Po drodze wstąpiliśmy jeszcze do pobliskiej lodziarni aby skosztować fenomenalnych włoskich lodów. Właściwie było mi chłodno i nie do końca czułam potrzebę ich jedzenia jednak jak na fankę oreo przystało skusiłam się na mały kubeczek lodów o tym smaku. Nie powiem były przepyszne, ale z każdym kęsem czułam jak temperatura mojego ciała spada w dół, a mnie przechodzą dreszcze. Tak, więc jak na dorosłą kobietę przystało oddałam kubeczek mamie... Ot widać, że osiemnastka stuknęła ;)

W dzisiejszym poście to już wszystko. Wybaczcie moją chwilową nieobecność, ostatnio zaniedbałam Definiuję, snapa, instagram a także Wasze blogi... Po prostu ostatnio strasznie dużo się dzieje, ale dzięki maturom mam tydzień wolnego i liczę, że uda mi się już wszystko nadrobić. Do napisania!

A jaką część Rzymu Wy lubicie najbardziej? Odpowiada Wam klimat artystycznych, klimatycznych dzielnic jak Zatybrze czy jednak stawiacie na żywsze rejony?

_____________________________________________________________________________

Chcesz być na bieżąco z nowymi postami? Nic prostszego!  Dołącz do obserwatorów Definiuję na bloggerze, snapchacie: definiuje_blog oraz  FANPAGE'U i INSTAGRAMIE