"WIELKA MAGIA" CZYLI PRZEPIS NA KREATYWNOŚĆ

Choć całym sercem kocham stronę, którą tworzę wspólnie z Wami, to czasem nie mogę oprzeć się pokusie bycia offline. Miło jest mieć możliwość zlekceważenia internetowych obowiązków i pożyć trochę w realnym świecie. Niestety albo na szczęście bloggerskie uzależnienie zapędza mnie do pisania szybciej niż by sobie tego życzył mój wewnętrzny leniwiec. Kilka ostatnich dni spędzonych w Rzymie pozwoliło mi na maksymalny relaks dzięki czemu wracam do Was z zapasem energii i inspiracji. Dlatego dziś weźmiemy na tapetę książkę, której celem samym w sobie jest obudzenie w czytelniku kreatywności, odwagi i wspomnianej inspiracji do artystycznego rzemiosła z naciskiem na kunszt pisarza. Jeśli interesuje Was ta tematyka zapraszam do dalszej części posta.

Książka Elizabeth Gilbert wpadła w moje ręce przypadkiem, który wiązał się z tradycją grudniowych mikołajek. Nigdy wcześniej nie słyszałam o Wielkiej magii, co jest zaskakujące zważywszy na popularność tej pozycji w gronie bloggerów. Niewiedza dodatkowo podsycała moją ciekawość toteż z przyjemnością zasiadłam do lektury. Opis znajdujący się na tyle nietuzinkowej okładki zapewnia czytelnika o oryginalności i pomysłowości dzieła, które powinno okazać się idealnym dla wszystkich poszukiwaczy inspiracji, kreatywności i pasji w życiu codziennym. Dodatkowo książka reklamowana jest jako kolejny hit autorki superbestsellera Jedź, módl się, kochaj (który mam nadzieję niedługo przeczytać). Pozytywnej opinii o lekturze nie poszczędził również Harper's Bazaar. Zapowiadała się naprawdę dobra pozycja. A jak było naprawdę? Już zmierzam do sedna. 

Choć swoją przygodę z Wielką magią zakończyłam niecały miesiąc temu już dostrzegam wyraźne braki w pamięci dotyczące samej fabuły. Trudno jednoznacznie określić o czym rozprawiała książka. Na dobrą sprawę był to zbiór artykułów zawierających przemyślenia autorki na temat pracy twórczej. Lektura została podzielona na sześć części: odwaga, czary, pozwolenie, wytrwałość, zaufanie i boskość. Wielką magię rozpoczyna krótka historia życia mało znanego poety Jacka Gilbera. Autorka wspomina o twórcy, ponieważ nie dość, że oboje nosili to samo nazwisko, to jeszcze pracowali dokładnie na tej samej uczelni, dokładnie na tym samym wydziale, dokładnie na tym samym stanowisku, które Elizabeth objęła właśnie po odejściu Jacka. Tych dwoje nigdy nie miało okazji poznać się osobiście bowiem pan Gilbert zmarł w 2012 roku. Mimo to autorka była zafascynowana twórczością i opowieściami o poecie, jego oryginalnym podejściu do kwestii kreatywnego pisania. Studenci wspominali, że była to osoba żyjąca w ciągłym zachwycie, która nie uczyła jak pisać, lecz dlaczego warto to robić.

Po tej krótkiej opowieści autorka zmierza do przedstawienia się, pokrótce opowiada o sobie, o tym jak bardzo zalęknionym dzieckiem była niegdyś, definiuje pojęcie twórczego życia i zaczyna wchodzić w rejony sarkazmu. Przede wszystkim wymienia najrozmaitsze powody, dla których ludzie nie tworzą. Znalazła się tu też moja zmora: "Boisz się, że jesteś zbyt młody, żeby zacząć". Były powody zrozumiałe jak obawa o talent, odbiór czy brak dyscypliny, ale również te mające się nijak do kreatywności, na przykład strach, że ma się zbyt dużą nadwagę, aby tworzyć (ani autorka ani ja nie możemy pojąć, tego zjawiska aczkolwiek jak się okazało bywa to przeszkodą dla wielu). Następnym krokiem pisarki było delikatne wyśmianie wszystkich stereotypowych artystów, uskarżających się na swój trudny żywot. Przytoczyła tu wiele trafnych przykładów, w tym słowa jednego z pisarzy, który podczas spotkania autorskiego doradził swemu niezadowolonemu z braku sławy odbiorcy, by ten skończył z pisaniem skoro okazało się być męką.

W dalszej części książki autorka dzieli się z czytelnikami własną koncepcją na  temat weny. Według niej dobre pomysły przychodzą do nas same, więc kiedy my nie chcemy dać im opieki szukają nowego żywiciela, właśnie dlatego tak wiele dzieł jest do siebie podobnych mimo, że ujrzały światło dzienne w tym samym lub podobnym czasie. Tu autorka przytacza historię własnej  powieści rozgrywającej się w brazylijskiej dżungli, którą zaniedbała, a następnie usłyszała niemalże identyczną opowieść od swojej koleżanki również pisarki nie mającej dostępu do jej notatek. Gilbert wspominała także o wielu zarzutach wobec niej samej, jakoby książka Jedz, módl się, kochaj miała być napisana na podstawie cudzej historii. Swoją drogą to naprawdę fascynujące zjawisko. Z Wielkiej magii dowiadujemy się również, że autorka uważa kreatywność i przypływ pomysłów za dar, dar, który należy pielęgnować, uwodzić, dbać i zawsze dziękować za jego obecność.  Pokrótce według autorki tworzenie dla sławy i pieniędzy nie ma sensu, bo kluczem jest czerpanie przyjemności z procesu powstawania.

Muszę przyznać, że wyjątkowo ciężko jest mi ustosunkować się do tej pozycji. Sama koncepcja jak najbardziej  trafiona, lekkiego i zręcznego pióra również nie można odmówić autorce, a jednak momentami czułam, że książce czegoś brakuje. Powagi? Myślę, że to całkiem dobre określenie. O ile na początku autorka sypie sarkazmem i dobrym humorem o tyle im dalej tym treść robi się coraz bardziej infantylna. Wyjątkowo drażniło mnie nieustanne powtarzanie jak wielkim darem jest kreatywności i czego to nie trzeba robić by ją przy sobie utrzymać. Dajmy na to; ubierz się najpiękniej jak to możliwe, umaluj i w ten sposób uwodź swoją inspirację... O ile nie jest nią człowiek, ciężko mi sobie wyobrazić cały proces. Ponadto autorka usilnie przekonuje nas, że tę książkę pisze głównie dla siebie, a to, że inni ją przeczytają to tylko dodatek, w co naprawdę trudno mi uwierzyć. Uznajmy, że książka była dobra tak mniej więcej do połowy, później innymi słowami i zdaniami otrzymujemy dokładnie to samo co mogliśmy przeczytać wcześniej. Niestety odnoszę wrażenie, że jest to trochę pisanie dla samego pisania i ten temat można byłoby rozpracować nieco lepiej. Po obejrzeniu filmu Jedz, módl się, kochaj byłam przekonana o niezwykłej dojrzałości Elizabeth, zaś Wielka magia pozostawiła  mnie w stanie  pewnego skonfundowania. Nie mniej jednak samo czytanie dostarcza wiele przyjemności, pozycja prosta w odbiorze, momentami zagrzewająca do działania, po prostu miła lektura na wolniejsze popołudnie. Oczekiwałam czegoś innego aczkolwiek przy książce mogłam się naprawdę zrelaksować. Polecam przetestować samemu.

Mieliście okazję przeczytać tę pozycję? Jaka jest wasza opinia? Lubicie twórczość Elizabeth Gilbert?

_____________________________________________________________________________

Chcesz być na bieżąco z nowymi postami? Nic prostszego!  Dołącz do obserwatorów Definiuję na bloggerze, snapchacie: definiuje_blog oraz  FANPAGE'U i INSTAGRAMIE