SŁÓW KILKA O BLOGOWEJ INTERESOWNOŚCI

My bloggerzy (nieskromnie użyję tego słowa w liczbie mnogiej) lubimy narzekać na "hejterów". Odnoszę wręcz wrażenie, że najpopularniejszymi postami tuż obok Liebster Blog Award są apele o internetową empatię. "Bądźmy życzliwi, wspierajmy się, docenimy cudzą pracę..." bla, bla, bla. Ale czy przypadkiem nie jest tak, że zniechęcamy siebie nawzajem, że blogger, blogerowi zaczyna być hejterem? Oczywiście bardzo cichym i niepozornym; maskuje się pochlebstwami, szeregiem uśmiechniętych emotikonów, a potem znienacka bombarduje linkami, zaproszeniami i prośbami o pilne "poklikanie".  I tak właśnie zabija się w drugim człowieku potrzebę twórczości, nieładnie - chciałoby się rzec.

Kiedy zaczynałam przygodę z blogowaniem miałam zaledwie dwanaście lat. W tamtym czasie prowadzenie własnej strony nie było aż tak popularne jak dziś, dlatego przyłączenie się, do którejś z blogowych społeczności szło mi dość mozolnie. Z utęsknieniem przyglądałam się wysokiej liczbie komentarzy, które widniały pod postami innych nastolatek i kiedy ktoś zostawiał pod moim wpisem krótkie skwitowanie "fajny post" byłam wniebowzięta. Wtedy jeszcze nie miałam  pojęcia, że autor komentarza najprawdopodobniej nie zadał sobie nawet trudu przeczytania kilku zdań tego co stworzyłam. Ale na obecnym etapie blogowej "kariery" umiem odróżnić szczerą wypowiedź od kryptoreklamy, a ich ilość mierzi mnie do tego stopnia, że postanowiłam napisać uroczyste zażalenie do wszystkich bloggerów - leniuchów, którzy dla mnie są zmodyfikowaną wersją hejtera. 

Jestem wyznawczynią zasady "moje podwórko, moje zabawki", dlatego przy okazji tworzenia Definiuję skorzystałam z opcji pozwalającej na moderację komentarzy. Żeby nie było niedomówień, nie uchylam się od konstruktywnej krytyki tylko weryfikuję treść, aby dla nikogo nie była ona obraźliwa (na szczęście mam na tyle miłych czytelników, że podobna sytuacja nigdy nie miała miejsca). Ale od pewnego czasu moderacja pozwala mi również na oddzielenie rzeczowego komentarza od zwykłego spamu. Jeszcze do niedawna pozwalałam sobie na chwilę słabości i publikowałam wszelkiego rodzaju "fajne posty", "ładne zdjęcia" i "super blogi", bo w końcu ktoś zadał sobie trud zajrzenia na moją stronę. Poza tym wstyd się przyznać, ale powoli zaczynałam wierzyć, że inteligentne dyskusje odeszły do lamusa i muszę się pogodzić z mizernymi komentarzami. Nic bardziej mylnego! Grono stałych, wspaniałych czytelników, którzy niejednokrotnie dzielą się ze mną inteligentnymi przemyśleniami uświadomiło mi, że należy szanować własną pracę. Dziś wiem, że lepiej mieć kilka, znaczących komentarzy niż kilkadziesiąt zapchajdziur, których autorzy mają moje teksty w poważaniu.

Przyznaję, że robi mi się przykro kiedy trzy czwarte komentarzy oczekujących na moderację muszę klasyfikować jako spam. Najczęściej są to krótkie zdania w stylu "fajny post", a pod nimi rozciąga się link do czyjegoś bloga. Nierzadko ów autor komentarza sympatycznie zagaja, że jeśli tylko mam czas to serdecznie zaprasza mnie do siebie. Nie mam nic przeciwko podobnej wstawce, ale tylko wtedy, kiedy wypowiedz jakkolwiek odnosi się do treści mojego wpisu. W innym wypadku jest to dla mnie kompletna ignorancja. Chociaż czasem podobne komentarze nawet mnie bawią; kiedyś pod felietonem zostało pochwalone zdjęcie nijak odnoszące się do tekstu. Innym razem z całej relacji z podróży, dziewczynie najbardziej przypadła do gustu moja sukienka. Poza komplementem dla ubrania komentarz nie zawierał zupełnie nic. Pozostaje mi tylko głośno westchnąć.

Oczywiście zdaję sobie sprawę, z tego, że nie zawsze udaje się pozostawić długi komentarz. Jeżeli post zawiera same zdjęcia stylizacji, albo stanowi opis kosmetyku, którego sama nie testowałam, to nie jestem wstanie rozbudować wypowiedzi. Ale mimo wszystko staram się. Potrafię także zaakceptować, że kogoś nie interesują treści jakie publikuję. Miło byłoby, więc gdyby taka osoba po prostu uszanowała moją pracę i zamiast pozostawiać po sobie nic nieznaczący równoważnik zdania podarowała sobie jakiekolwiek komentowanie. Poza tym warto zgłębić temat posta zanim walnie się głupotę. Do tej pory pamiętam jak pod jednym z wpisów, w którym autor opisał utratę bliskiej osoby zobaczyłam komentarz "super post". Żenujące to mało powiedziane.

Mimo wszystko mistrzami spamu są dla mnie propozycje wzajemnej obserwacji i prośby o "poklikanie". Ale skupmy się najpierw na dziwnej zasadzie "fallow for fallow", której kompletnie nie rozumiem. Osobiście idea nabijania licznika czytelników jest dla mnie żałosna. Bo jeżeli nawet skusiłabym się na wzajemną obserwację to i tak ja dla kogoś i ktoś dla mnie stanowiłby pustą liczbę przy słowie "obserwatorzy".  Bo nie wierzę, że za taką ideą kryją się szczere chęci częstego zaglądania na czyjś blog. Jeśli jakaś strona mnie interesuje, to odwiedzam ją bez względu na to czy jej autor czyta również moje posty. Owszem nie robię tego regularnie, bo mam na głowie szkołę, która pochłania sporą część mojej doby, ale nigdy nie węszę w komentowaniu swojego interesu. Bo wybaczcie, ale uważam, że jest to obrzydliwe jak każda inna interesowność.

Wspomniałam również o akcji, którą pieszczotliwie nazwijmy "poklikaniem". Autor bloga bierze udział w kampanii, która ma mu przynieść profity. I tak za każde kliknięcie w link dostaje jakieś wynagrodzenie np. gratisy. Mało tego, że szumi o akcji na swoim blogu i za wszelaki "klik" oferuje reklamę stron innych czytelników (a, że ludziom zależy na byle jakim rozsławieniu dzielnie stukają w myszkę lub gładzik) to jeszcze bezczelnie prosi się o to pożal się Boże poklikanie komentując na innych blogach. Dla ciebie to tylko chwilka, będę wdzięczna za pomoc - piszą, a ja znów wzdycham bo nie nawykłam klikać gdzie popadnie. I niestety taki blogger automatycznie traci dla mnie na wiarygodności.

Długo nosiłam się z zamiarem napisania podobnego postu i finalnie  jestem usatysfakcjonowana, że podjęłam się tego zdania. Dostrzegam, że niejeden blogger boryka się z podobną przypadłością i uważam, że warto o tym pisać. Może ktoś uzna mnie za bezczelną, w końcu poniekąd wyznaczam zasady komentowania. Ale jak wspomniałam na początku; moje podwórko, moje zabawki. Przy okazji tego wpisu gorąco dziękuję wspaniałym komentatorom, którzy dzielą się ze mną szeregiem ciekawych spostrzeżeń i opinii. Dajecie mi mnóstwo motywacji do działania, jestem dumna, że mogę pisać dla tak zacnego grona.