ZMANIEROWANIE CZY WALKA O SWOJE?

Grzeczna, koleżeńska, pomocna... - właśnie takie przymiotniki padały na opisowych świadectwach czy w rozmowach mojej mamy z nauczycielami.  Jako kilkuletniej dziewczynce bardzo mi to schlebiało, lubiłam być przykładem podręcznikowego dziecka, zabiegałam o takie opinie. No, a grzeczne dzieci  nie walczą o swoje, one wszystkim ustępują i ogólnie rzecz ujmując zawsze są ponadto. Jestem jedynaczką, nie wzrastałam więc w poczuciu walki o zainteresowanie rodziców, nigdy nie musiałam się o nic prosić. Oczywiście wpajano mi, że trzeba walczyć o swoje, że nie można odpuszczać i machać ręką na jawną niesprawiedliwość, ale co z tego skoro ja zawsze byłam zbyt skrępowana, aby upominać się o swoje. Gdybym miała podliczyć wszystkie sytuacje, w których poddałam się z myślą "a niech będzie" to za pewne nie starczyłoby mi na to doby. Chyba gdzieś podświadomie obawiałam się zaszufladkowania jako rozpieszczonej jedynaczki i w efekcie nawet nie zauważyłam kiedy inni zaczęli to wykorzystywać. A jednak przez ostatnie kilka lat nauczyłam się trochę rozpychać łokciami... i najzwyczajniej w świecie denerwują mnie wyrzuty sumienia z tym związane. 

Zawsze podziwiałam tych wszystkich ludzi, którzy potrafili zabrać głos, w restauracjach, hotelach, gdziekolwiek. Po prostu otwarcie mówili co im się nie podoba. Tymczasem ja bardzo często chowałam głowę w piasek. A co tam, prosiłam napój bez lodu (nie znoszę kiedy ten się roztapia i zabija cały smak), ale skoro kelnerka zapomniała to już jakoś się przemęczę. I tak mogłabym się przemęczać i przemęczać na pewno przez kolejnych  kilka lat, gdyby nie narastająca we mnie frustracja wyzwalająca chęć zmiany. Pamiętam jak wiele lat temu podczas wakacji nad jeziorem wybrałam się z koleżanką do mini salonu gier. Chciałyśmy zagrać w cymbergaja, wrzuciłyśmy pieniądze do automatu, a ten okazał się popsutym. Te stracone 2 zł, które mogłam przeznaczyć choćby na dwie kulki z zabawką, dodały mi na tyle odwagi, że aż postanowiłam upomnieć się o swoje. Dziarsko ruszyłam więc do lady, z której ledwo co było mnie widać i oznajmiłam pani w kasie, że automat pożarł nasze pieniądze choć nie doszukałam się żadnej informacji iż jest popsuty. Oczywiście kobieta oddała nam te nieszczęsne 2 zł, które przeznaczyłyśmy na pozłacane łańcuszki, a ja chełpiłam się swoim wyczynem przez cały kolejny tydzień. Byłam z siebie dumna. I wspominając tę odległą o lata sytuację  znów chciałam poczuć się dumna. Zaczęłam, więc nieśmiało sugerować, że prosiłam o lemoniadę bez lodu, małą a nie średnią pizze i, że należy mi się szóstka za ten konkurs. I tak ta każda na pozór głupota przybliżyła mnie do tytułowej sytuacji. 

Otóż hotelowy pokój nigdy nie stanowił dla mnie priorytetu. Spędzam w nim zwykle tyle czasu co nic i nie zależy mi, aby wyglądał jak pałacyk księżniczki. Ale istnieje jednak różnica pomiędzy normalnym podejściem, a małą klitką z okropnym widokiem. Zawsze pojawia się element ekscytacji kiedy człowiek po raz pierwszy otwiera drzwi i nikt nie lubi kiedy to uczucie nagle zastępuje dołek rozczarowania. A tym razem dołek okazał się być potężną depresją, którą pogłębił widok na restaurację i kobietę, która zasiadała w niej w stroju kąpielowym w najlepsze świecąc swoim tyłkiem. I tak o to przelała się fala goryczy. Na drżących  nogach wsiadłam do windy. Przy recepcji drżenie zmieniło się w trzęsienie, ale szybka myśl o wymarzonych wakacjach zadziałała jak wspomniane kulki z zabawkami. Poprosiłam o zmianę pokoju. Recepcjonistka wyrecytowała, że niestety jest już komplet i dopiero (przyznaję, że może trochę przesadzone) słowa: disgusting  view i disaster sprawiły, że podeszła do komputera. Okazało się, że dzień później można zmienić pokój. Najpierw była radość, a potem do wieczora męczyły mnie wyrzuty sumienia; co pomyślała sobie recepcjonistka? a jeśli wyszłam na zmanierowaną? a może nie wypadało? To wszystko przypomina mi świetną bajkę, którą jakieś naście lat temu opowiadała mi ciocia. Książę zaatakował stojącą mu na drodze świnie i oczywiście na tym poległ. Kiedy czarodziej spytał go po co to zrobił, skoro mógł obejść zwierzę, książę wyjaśnił, że chciał wypaść bohatersko w oczach świni. Puenta tej bajki ciągnie się za mną do dziś, a ciocia jeszcze nie raz mi ją powtarzała: A co cię obchodzi co sobie pomyśli świnia? Nie żebym chciała porównać recepcjonistkę do świni, ale prawda jest taka że moja ingerencja za pewne zupełnie ją obeszła a ja właśnie piszę do Was spoglądając na piękny widok. 

Jaki jest cel mojej opowieści? Otóż na świecie jest miliony takich jakby to powiedziała moja przyjaciółka ciołków jak ja, którzy machną ręką żeby nie wyjść na niekulturalnych, a w efekcie tracą. Czasem jest to głupie 2 zł, o które naprawdę nie warto walczyć, ale jeśli ma ono większą wartość to dlaczego odpuszczać? Przez lata bałam się, że wyjdę na zmanierowaną, na rozpieszczoną, że ktoś uzna mnie za rozkapryszoną jedynaczkę... Z drugiej strony czy Ci wszyscy ludzie przejmują się, że ja mogę coś stracić? Nie. Więc co mnie obchodzi co sobie pomyśli  świnia?