"CICHO DZIECKO, CICHO, BO USŁYSZY CIĘ WIELKI ŚWIAT I NA PEWNO ZECHCE ZJEŚĆ"

Istnieją pewne gatunki zwierząt, które chcąc uniknąć ataku drapieżnika udają martwe. Tego typu sztuczki aktorskie pozwalają ujść z życiem wielu oposom, kameleonom, a nawet zaskrońcom zwyczajnym. Ciekawa kwestia, prawda? A co gdybym powiedziała że gatunek ludzki opanował do perfekcji podobne zachowania? Zdziwieni? Tak, więc zapraszam do podstawówki, gimnazjum, a nawet liceum gdzie roi się od ofiar wychowania "na oposa". Chociaż może to zły przykład w końcu opos ma wole życia, a wielu rodziców chce dla własnych dzieci wyłącznie cichej egzystencji. Jako osoba wychowana w zupełnie innym duchu czuję się przytłoczona zaskakującą liczbą ludzi wokół mnie, którzy milczą za wszelką cenę udając głuchych i ślepych. Czasem naprawdę trudno żyje się  wśród setek posągów poddających się rutynie codzienności i marazmie następnej doby. Wykonują kolejne czynności jak zaprogramowane roboty, nie myślą, starają się nie czuć i odciąć od bodźców zewnętrznych zwodzących ich na boczne drogi. Drogi, które tak naprawdę są kwintesencją prawdziwego życia, ale na nich nie ma osłony przed "wielkim światem". Słyszeli wiele historii na jego temat, które przedstawiały wyłącznie jeden skutek - spróbujesz się odezwać, a świat na pewno zechce Cię zjeść, więc cicho dziecko, cicho.

Byłam jeszcze wtedy w podstawówce - paskudne miejsce z tego co pamiętam. Mama gotowała obiad, a ja skarżyłam się, że moja klasa nie chce nic zrobić z faktem, iż zapowiedziano nam w danym tygodniu więcej sprawdzianów niż przewidywał szkolny regulamin. Byłam prawdziwie zbulwersowana biernością swoich kolegów, ale mamę moja historia kompletnie nie zdziwiła. "Skoro rodzice mają problem by odezwać się na zabraniu, zawalczyć o dobro własnego dziecka, to trudno dziwić się  milczeniu samych dzieciaków" - wyjaśniła z kpiną w głosie podobnie jak ja brzydząc się udawaniem niemowy. Tamtego dnia zrozumiałam, że nikt z nas nie rodzi się "oposem", to ludzie, którzy powinni dawać nam przykład decydują czy mamy się nimi stać i niestety zbyt często wybierają opcje chowania małych "oposiątek". A kiedy wzrasta się właśnie w takiej kulturze naprawdę trudno jest przejrzeć na oczy w życiu dorosłym...

Jako osoba nie mająca własnych dzieci mogę brzmieć mało wiarygodnie, tak więc pozwólcie, że będę mówić w imieniu młodych ludzi, których krzywdzi się zasłaniając im oczy, zatykając uszy, sznurując usta... Każdy człowiek rodzi się wolny, dlaczego więc uporczywie pragniemy zniewolić go własnymi przekonaniami i niekatulanymi morałami? Jaki cel ma rodzic upominając dziecko aby nie ważyło się powiedzieć nauczycielowi, że czuje się źle traktowane, że coś jest niesprawiedliwe, wręcz karze je za brak szacunku do wielkiego państwa profesorstwa choć tylko wspomniało matce lub ojcu, że w szkole dzieje się coś złego? Od razu widzę w głowię twarze pewnych belfrów, którzy prawdopodobnie cierpią na choroby psychiczne ponieważ jawnie wyżywają się na uczniach bez najmniejszego powodu. Być może odezwą się w tej sprawie dwie osoby, nawet  jakiś rodzic zechce zabrać głos, ale czym jest ta niewielka grupa wobec milczącej masy udającej, że wszystko jest w najlepszym porządku, bo nauczyciel musi być surowy, bo trzeba hartować młodzież. I na nic zdają się poranne wymioty i trzęsące ręce dziecka, bo dla rodzica oposa znęcanie psychiczne to nadal hartowanie ducha. Kilka lat później małe oposiątko dzielnie znosi mobbing w swej pracy powtarzając w myślach, że życie musi tak wyglądać.

Kiedyś pewna osoba usłyszała od swojej matki, że w życiu trzeba robić rzeczy na które nie mamy ochoty. To stwierdzenie staje się mottem życiowym kolejnych pokoleń zaprogramowanych na przeżycie własnego życia w linii prostej - wstać rano, zjeść w biegu, wyjść do znienawidzonej pracy, odgrzać pierogi, wyjechać na jakiś urlop, przygotować święta, nie marzyć, nie myśleć zbyt wiele... Odhaczać kolejne godziny, dni, miesiące i lata, egzystować najciszej jak się da chowając kolejne małe oposiątka.  A niech by tylko młode chciało polatać za wysoko, niech by miało wielkie marzenia - zaraz rodzice mu przypomną, że opos nie ma skrzydeł. W życiu brakuje miejsca na pasje, na wielkie idee, gdybanie to strata czasu, a poradnikowe "bądź kim chcesz" to opium dla ślepego ludu - właśnie tak kreuje nam świat dorosłe pokolenie tłumacząc, że zrozumiemy jak już osiągniemy taki, a nie inny wiek. A co jeśli my nie chcemy tego wszystkiego zrozumieć? Jeśli pragniemy poniesieni na fali młodości zmienić coś na tym świecie? Dlaczego więc podłe oposy chcą zabić tlącą się w młodych potrzebę prawdziwego życia podsuwając im w zamian marną egzystencję? 

Jak śpiewa Sidney Polak człowiek jest wyłącznie sumą własnych oddechów. Ileż z przypisanej nam porcji wykorzystujemy na czynności, których nienawidzimy, które musimy wykonywać, bo właśnie takie jest życie, bo tak nas nauczyli? Każdy oddech, każde zaciągnięcie się powietrzem i wyzbycie dwutlenku węgla wydać by się mogło powtarzalną rutyną, studnią bez dana. Ale przecież każdy z nich jest inny, jeden jedyny, niepowtarzalny. Czy chcemy go marnować na marazm? Czy chcemy by nasze potomstwo go marnowało na marazm? Nie pójdę na wybory, bo mój głos i tak nic nie zmieni, nie będę ćwiczyć, bo już za późno na zmianę, nie ma sensu się uczyć skoro w tym kraju i tak nie znajdę pracy, nie będę spełniać własnych marzeń i rozwijać pasji, bo na chleb tym nie zarobię... taki przekaz dostaje setki moich znajomych od własnych rodziców! Ostatnio usłyszałam historię dziewczyny, która wybrała się do technikum aby mieć zawód, więc ani myśli o zdawaniu matury. Dla mnie jest to szokiem, dla osoby, która streszczała mi opowieść również, ale nic nie bierze się bez przyczyny  - stare oposy nie zaszczepią w młodych ambicji, nie będą motywacją.

Wartościowe przeżycie własnych dni nie musi oznaczać wynalezienia lekarstwa na raka lub rozdania majątku biednym. Czasem wystarczy drobny gest, nie odwrócenie twarzy w drugą stronę kiedy dzieje się coś wymagającego interwencji. Moje myśli od razu przywołują sytuację, której byłam uczestnikiem: mam czternaście lat wraz z przyjaciółką stoję na przystanku pełnym ludzi, wracamy ze szkoły jest godzina szesnasta, ale z racji zimy na dworze zapanował mrok. Kiedy czekamy na autobus pochłonięte rozmową, na miejscu zjawia się dwóch pijanych kibiców Śląska Wrocław. Tego wieczoru na stadionie miejskim miał odbyć się mecz, ale panowie byli już w wystarczająco "sportowym" nastroju. Milkniemy z przyjaciółką by niepotrzebnie nie zwracać na siebie uwagi, ale niestety ci i tak postanowili do nas podejść. Udawanie, że nie słyszymy ich pijackiej gadki zdaje się na nic, w końcu jeden z nich zirytowany naszym milczeniem unosi rękę w moją stronę, automatycznie krzyczę by mnie natychmiast zostawił. W końcu drugi z kibiców odciąga kolegę, który na odchodne nazywa mnie najgorszym określeniem kurtyzany. Prawdę mówiąc do dziś zastanawiam się jak potoczyłaby się sytuacja gdyby jeden z mężczyzn nie był na tyle trzeźwy by odciągnąć od nas agresywnego kolegę... Przystanek pełen ludzi w tym kilku rosłych mężczyzn zaciekle wpatrywało się w ulicę udając, że nie widzi nieporadności czternastolatek wobec zaistniałej sytuacji. Wiem, że reagowanie budzi strach, że pozycja martwego oposa jest o wiele bardziej komfortową, ale gdyby każdego człowieka chowano w poczuciu obowiązku pomocy słabszym, w naszej obronie stanęli by wszyscy obecni, a wobec nich pijani kibice staliby się znacznie mniej groźni. 

Wydać by się mogło, że przeszło dwadzieścia kilka lat po obaleniu komunizmu "oposjonizm" będzie wygasał.... a jednak wciąż w doskonałej formie nadal szuka sobie ciała, w którym schroni się przed wielkim światem. Tak po cichu przeżyje dzień i prześpi noc, aż dobędzie ostatni dany mu na tej Ziemi oddech i zniknie na zawsze, po cichu rzecz jasna. W liceum, w którym się uczę stoi duży stół, na którym możemy wydrapywać nasze życiowe mądrości i różne rysunki. Największy z napisów jest krótki: Żyj! Przekaz jest jasny, tego i Wam życzę drodzy czytelnicy.

Ciekawa jestem jak Wy postrzegacie opisane zjawisko? 

_____________________________________________________________________________

Chcesz być na bieżąco z nowymi postami? Nic prostszego!  Dołącz do obserwatorów Definiuję na bloggerze, snapchacie: definiuje_blog oraz  FANPAGE'U i INSTAGRAMIE