DOROSNĄĆ W WIECZNYM MIEŚCIE - RZYM (part 3)

Dziś chciałabym Wam wiele powiedzieć zważywszy na to, że pisanie w przysłowiową kratkę wiąże się z nieustanną potrzebą tłumaczenia swej nieobecności. Jednak za nim zacznę opowiadać gdzie jestem kiedy mnie nie ma, wkupię się nieco w łaski prezentując fotografie wciąż zachwycającego Wiecznego Miasta. Tym samym zaproszę Was na trzecią, a zarazem ostatnią część relacji z mojego lutowego wyjazdu do Rzymu. Jeśli umknęły Wam dwa poprzednie wpisy możecie nadrobić je tutaj oraz tutaj. Dziś jednak skupię się na oprowadzeniu Was po miejscach cieszących moje oczy ostatniego dnia tej cudownej podróży, podczas której opuściłam krainę dzieciństwa kończąc osiemnaście lat. Muszę przyznać, że trzeci dzień wyjazdu był dla mnie odrobinę bolesny. Tak bardzo pokochałam Rzym, że powrót wydawał się końcem świata. Nie skłamię pisząc, iż zrodziło się we mnie dziwne przekonanie jakoby w chwili wylądowania na poczciwym, wrocławskim lotnisku cała materia miała ulec samozniszczeniu, jak gdyby Wieczne Misto miało przestać być wiecznym... Cóż zważywszy na fakt, że lada chwila nadejdzie czerwiec, a ja wciąż działam możecie się domyśleć, że nic podobnego nie miało miejsca. Aczkolwiek Rzym również nie najlepiej znosił myśl o naszym rozstaniu - całą noc gorzko szlochał gęstym deszczem.


Ostatniego dnia przyszło mi już włożyć sweter jednak ubolewanie nad tym faktem nie miało najmniejszego sensu. Dwa poprzednie dni okazały się nadzwyczaj ciepłe, a i trzeci zapowiadał się całkiem słonecznie. Tym razem naszym celem było odwiedzenie wszystkich interesujących nas miejsc, których nie zdążyliśmy zobaczyć wcześniej. W szczególności zależało nam na dojściu do Piazza Navona oraz Mostu Anioła, a ja chciałam jeszcze raz spojrzeć na moją ukochaną Fontannę Di Trevi, lecz tym razem za dnia. Nasz hotel znajdujący się kilka metrów od dworca Termini był doskonałym wyborem również ze względu na lokalizację. Dojście do stacji metra zajmowało nam średnio pięć minut. Tym razem postanowiliśmy podjechać dwa przystanki i znów wychodząc z podziemi napotkaliśmy zjawiskowe Koloseum. Tu powietrze pachniało deszczem znacznie intensywniej niż w okolicach naszego hotelu. Zostawiając w tyle arenę zagłady ruszyliśmy dalej mijając Usta Prawdy, do których starym zwyczajem ustawiała się długa szybko pomykająca na przód kolejka. Naszym pierwszym celem było słynne Forum Romanum, które w zamierzchłych czasach pełniło podobne funkcje co grecka Agora. Teren zaczął obrastać w rozmaite budowle już za czasów Tarkwiniusza Pysznego. To właśnie tu stanęła Świątynia Saturna, a także Dioskurów. Forum Romanum to ogromny kompleks przypominający na pierwszy rzut oka chaotycznie rozrzucone  szczątki większej konstrukcji. Należy jednak pamiętać, że owe ruiny są naszym łącznikiem z historią kolebką kultury całej ludzkości. Nic więc dziwnego, że ta część Rzymu  przyciąga każdego dnia setki  turystów. Wejście na Forum Formanym możliwe jest od strony Via Dei For Imperiali. Wcześniej jednak należy zakupić bilet, który upoważni również do zwiedzenia Koloseum i Palatynu. Nie orientuję się w kwestii cen gdyż my zrezygnowaliśmy z tak dokładnego zwiedzania kompleksu. 

W Rzymie aż roi się od tzw. nagabywaczy usiłujących wcisnąć turystom rozmaite pamiątki. Jesteśmy już nauczeni by unikać podobnych osób aczkolwiek tym razem moja mama dała się złapać na krótki "small talk". Mężczyzna niepozornie zagaił o pogodzie, a chwile później mama została jego "friend" z dwiema figurkami na ręce. Najpierw uparcie odmawiał zwrotu mówiąc, że to darmowy upominek, a już za chwile opowiadał o swojej "big family". No i rad nie rad daliśmy mu kilka euro za owe pamiątki, a ten pożegnał nas standardowym "You are my friends" tja...

Jedną z cech Rzymu, która sprawia, że kocham to miasto jest idealne położenie najistotniejszych zabytków - idąc do punktu a przy okazji odwiedzisz x, y, z. I tak tuż obok Forum Romanum napotkamy Ołtarz Ojczyzny, ze względu na swój wygląd pieszczotliwie nazywany: maszyną do pisania, mydelniczką, tortem weselnym albo sztuczną szczęką (co właściwie nie brzmi zbyt pieszczotliwie...:) Osobiście przyrównałabym ją jednak do maszyny pisarskiej. Budowla wykonana jest z białego marmuru, zaprojektowana prze Giuseppe Zaconiego, ma upamiętniać zjednoczenie Włoch. Trzy lata po zakończeniu drugiej wojny światowej dobudowano tu Grób Nieznanego Żołnierza. We wnętrzach ołtarza możliwe jest bezpłatne podziwianie zbiorów zachowanych po XIX-wiecznej rewolucji prowadzącej do zjednoczenia kraju.

Zostawiając w tyle "maszynę do pisania" zbliżyliśmy się do słynnego placu, na którym ruchem kierują rzymscy policjanci. To właśnie tu rozpoczyna się jedna z komedii Woody'ego Allena pt Zakochani w Rzymie. Zważywszy na to, że stolicę Włoch ubóstwiam, a Allen jest bez wątpienia moim ulubionym reżyserem, nie mogę pojąć dlaczego w przypadku dwóch tak genialnych czynników całość okazała się zupełną klapą...

I tak krocząc nieśpiesznie naprzód dotarliśmy do przepięknego placu Campo di Fiori. Jego historia jak wiele miejsc w Rzymie sięga zamierzchłych czasów. Wieki temu plac stanowił miejsce mordu osób uznanych przez sąd inkwizycyjny za heretyków m.in Giordano Bruno, który poparł heliocentryczną teorię Mikołaja Kopernika. Pod koniec XIX wieku na placu stanął pomnik przedstawiający owego filozofa, który stał się patronem wolnych myślicieli. Dziś zdaje się, że plac już zapomniał o gorącu ognia i krzykach ludzi palonych na stosie. Stał się miejscem przyjaznym dla mieszkańców i turystów, stanowi wielkie targowisko otoczone małymi restauracjami i kawiarenkami. Osobiście poddałam się urokowi placu. Jego klimat nieustannie przypominał mi słynną scenę z filmu pt. Pod słońcem Toskanii kiedy Frances po raz pierwszy spotyka Karherine. Warto dodać, że Campo di Fiori został upamiętniony w jednym z wierszy Czesława Miłosza. 

Zostawiając w tyle gwarne targowisko wstąpiliśmy do sklepu z pamiątkami. Choć podróżuję od dziecka nadal mam skłonności do odwiedzania sklepików z (mówiąc wprost) "badziewiem" dla tyrystów. Wybrałyśmy z mamą dwie, drobne pamiątki w postaci breloczków w kształcie vespy (tradycyjny, włoski motor). Niestety, dziś oba wyglądają jak mieszkańcy złomowiska - lakier odprysł, motorki utraciły kółeczka, a ten należący do mamy dodatkowo kierownice... Muszę przyznać, że naprawdę mi przykro bowiem breloczek przypominał o cudownym wyjeździe za każdym razem gdy sięgałam po klucze.

Kiedy dotarliśmy na Piazza Navona słońce było w zenicie. Promienie muskały mnie po twarzy rażąc przy tym w oczy. Na dłuższą chwilę przysiadłam na parkanie odgradzającym fontannę.  Przymknęłam powieki, wystawiłam twarz ku słońcu i pozwoliłam myślom błądzić wśród setek marzeń. W starożytności Piazza Navona stanowiła ziemię poświęconą bogowi wojny Marsowi. Pola Marsowe zaczęto zabudowywać na polecenie papieża Innocentego X. Projekt powierzono Berrniniemu, który ustawił w centrum placu zjawiskową Fonntannę Czterech Rzek. Miejsce tętni życiem aczkolwiek w inny sposób niż atrakcja turystyczna... Mimo setek zwiedzających Piazza Navonna zachowuje swój artyzm i spokój. Warto zatrzymać się tu na moment i w spokoju chłonąć atmosferę miasta.

Znów spełnia się to, o czym pisałam przy Ołtarzu Ojczyzny. Nieopodal Piazza Navona znajduje się bowiem Panteon odwiecznie mylony z greckim Partenonem. Świątynia na wzgórzu Akropol poświęcona została wyłącznie patronce miasta Atenie, zaś rzymskie miejsce kultu oddaje cześć siedmiu  mitycznym bogom. Zawsze fascynował mnie otwór w dachu Panteonu. Okazuje się, że był on symbolem wszechwidzącego oka niebios, który stanowił również miejsce wylotu dymu z paleniska zwierząt poświęconym bogom.

Zgodnie z moim pragnieniem ujrzenia Fonntanny di Trevi w dzień skierowaliśmy się w stronę zjawiskowego zabytku. Jak każdego dnia wokół zebrały się tłumy turystów głodnych zdjęć. Zapierający dech w piersiach monument, niewzruszony gwarem spokojnie sączył wodę kiedy ja usiłowałam zapamiętać ten moment w jak najdrobniejszych szczegółach.

Rzucając ostatnie spojrzenia w stronę fontanny ruszyliśmy naprzód coraz poważniej myśląc o posiłku. Niestety moja rodzina bije rekordy w braku zdecydowania co do miejsc, w których zjemy. Zwykle kręcimy się w kółko żeby w końcu wylądować w tym samym lokalu do którego zajrzeliśmy na początku naszych poszukiwań. Tym razem  wybór również został okupiony szeregiem rozważań i spacerem od restauracji do restauracji aż finalnie dotarliśmy do cudownego miejsca. Była to najpewniej rodzinna restauracja, w której panował niesamowity klimat. To właśnie tu jeden z kelnerów napomniał klienta zajętego telefonem kiedy na stole czekał stygnący posiłek. Jak pisałam przy okazji innego wpisu swoją włoską bezpośredniością podbił moje serce.

 Po obfitym obiedzie wróciliśmy na chwilę do hotelu gdzie dokończyłam pamiętnik podarowany  mi przez mamę.  A kiedy  zapanował zmrok ruszyliśmy na ostatni spacer ulicami Rzymu. Tak dotarliśmy do Watykanu, który pod osłoną nocy sprawia jeszcze większe wrażenie niż za dnia. Potęga tego miejsca uderza z niesamowitą siłą, a uczucia towarzyszące mi w tamtej chwili są wprost nie do opisania.

Zwieńczeniem naszego wieczornego spaceru była wizyta na Moście Anioła, który wybudowany został już w II w. n.e na polecenie cesarza Hadriana. Most wiszący nad Tybrem miał łączyć ówczesne centrum miasta z mauzoleum władcy. Pierwotnie nazywany był Mostem Eliasza, tytuł uległ zmianie za sprawą papieża Grzegorza I Wielkiego. Miejsce to jest nad wyraz piękne o każdej porze dnia, w nocy zaś zasługuje na dwa określenia: zjawiskowe i majestatyczne. Jeśli, więc macie możliwość odwiedzenia Mostu Anioła po zmroku koniecznie to zróbcie.

Następnego ranka pełna żalu dotarłam na lotnisko Ciampino skąd w południe miał odlatywać samolot do Wrocławia. Było mi tak potwornie przykro, że czułam jakby pocieszał mnie nawet sam Smutek. Samolot planowo wylądował na płycie wrocławskiego lotniska.

Zdawało się, że nic nie jest wstanie poprawić mi humoru tego dnia, a jednak kiedy weszłam do swojego pokoju chcąc rzucić się na łóżko, na samym środku zastałam przemiłą niespodziankę urodzinową od mojej kochanej kuzynki, której jeszcze raz dziękuję.

W dzisiejszym poście to już wszystko. A korzystając z chwili chciałabym bardzo przeprosić za moją nieregularność i skromną frekwencję na blogu. Ostatnio dotyka mnie to o czym już kiedyś pisałam... Nie mogę dogonić życia, a zmęczenie potwornie daje się we znaki. Na szczęście dziś i przez kilka najbliższych dni będę miała możliwość nieco wypocząć i zebrać materiał na kolejne posty podróżnicze. Mam nadzieję, że gdy do wrócę aktualizacja z powrotem wzrośnie, a tym czasem życzę udanego długiego weekendu i do zobaczenia w kolejną środę. 

Nieprawdaż, że Rzym robi wrażenie?

__________________________________________________________________________

Chcesz być na bieżąco z nowymi postami? Nic prostszego!  Dołącz do obserwatorów Definiuję na bloggerze, snapchacie: definiuje_blog oraz  FANPAGE'U i INSTAGRAMIE