DOROSNĄĆ W WIECZNYM MIEŚCIE - RZYM (part 1)

Naprawdę trudno mi uwierzyć, że od dnia moich osiemnastych urodzin minął już nieco ponad miesiąc. Zdaje się jakbym dopiero wczoraj zapakowała swoją maleńką walizkę i wzbiła się ponad chmury wraz z załogą i innymi pasażerami linii Ryanair. Dzień wylotu okazał się szary, chłodny i dżdżysty, a powietrze pachniało deszczem, więc moment, w którym opuściłam samolot i stanęłam na ciepłej  (mimo późnej pory) włoskiej ziemi był niemal, że szokiem. Nie przerwanie od miesiąca myślę cały czas o tym jak bardzo chciałabym zatonąć w tamtej chwili, chwili, w której cały czar wyjazdu był jeszcze przede mną. W Rzymie spędziłam pięć cudownych dni, z czego dwa należałoby odjąć na podróż - myślę, że nawet ktoś słaby z matematyki jest w stanie obliczyć jak długo było mi dane w pełni cieszyć się atmosferą miasta. Opisanie całego wyjazdu w jednym wpisie wydaje się, więc zupełnie niemożliwe dlatego przewidziałam trzy części owej relacji. Dziś zapraszam Was na pierwszą z nich. Rozsiądźcie się wygodnie, zaraz opowiem Wam o najbardziej wyjątkowym dniu w moim osiemnastoletnim życiu.

Może wydać się to nieco zabawne wręcz dziwne, ponieważ swoje osiemnaste urodziny planowałam mniej więcej dzień po skończeniu siedemnastu lat. Długo zastanawiałam się jak uhonorować ten wyjątkowy dla mnie moment. Początkowo planowałam huczną imprezę dla przyjaciół i znajomych, do głowy przychodziły mi tysiące pomysłów włącznie z przyjęciem na statku. Jednak zapał nie trwał długo - stosunkowo szybko odkryłam, że dzień moich osiemnastych urodzin przypada na czwartek, co mocno komplikowało sprawę. Impreza nie mogła przecież odbyć się w środku tygodnia, a mi szalenie zależało aby świętować ten właściwy moment. Poza tym utworzenie listy gości wydawało się naprawdę niewdzięcznym zadaniem: czułam się zupełnie tak jakbym selekcjonowała znajomych na lepszych i gorszych. W końcu doznałam olśnienia - urodzinowa podróż zdawała się być idealnym rozwiązaniem problemu. Ponadto zdecydowałam, że chcę spędzić ten dzień z ludźmi dzięki, którym w ogóle znalazłam się na świecie - z moimi rodzicami. Znajomi musieli poczekać na to co wymyślę dla nich później. Pozostawało jedynie pytanie w jakim miejscu chciałabym przekroczyć tę wyjątkową linię między dzieciństwem, a dorosłością. I tym razem puściłam wodzę fantazji - mam wrażenie, że w myślach objechałam pół globu ziemskiego. A kiedy w końcu nieco ochłonęłam zaczęła się chłodna kalkulacja. Musiałam wybrać miejsce, które o tej porze roku nie będzie sprawiało kłopotów meteorologicznych, ale również jego odległość nie okaże się specjalnie problematyczna. Ponadto zależało mi aby ogrom zwiedzania nie przysłonił mojego wyjątkowego dnia. Wbrew pozorom decyzja okazała się całkiem prosta. Wybrałam Rzym, który jak pisałam poprzednio ma dla mnie znaczenie sentymentalne, a idealnie rozplanowane loty Ryanaira zdawały się tylko potwierdzać słuszność decyzji.

18 lutego 2016 roku obudziłam się w cudownym hotelu Smart usytuowanym w stolicy boskiej Italii. Standardowo pojawiły się kłopoty z porannym wstawaniem, które przegoniła siła ekscytacji. Prawdę mówiąc nie miałam pojęcia czego konkretnie powinnam się spodziewać bowiem moi rodzice od momentu rezerwacji lotu (czyli dobre kilka miesięcy) szykowali dla mnie pewną niespodziankę. Gdy tylko doprowadziłam się do porządku rozpoczął się moment pełen wrażeń, a mianowicie zostałam zasypana życzeniami, a w moich rękach spoczęła ciężka torba prezentowa. Ponieważ należę do specyficznego typu osób jedzących kostkę czekolady tak długo, aż sama nie rozpuści się w ustach moment odpakowywania upominku również postanowiłam przedłużyć. Rankiem otworzyłam tę sentymentalną część, a na wieczór czekał prezent główny. Muszę przyznać, że moi rodzice naprawdę bardzo mnie zaskoczyli. W osobistej części prezentu oprócz tradycyjnej kartki czekał także pamiętnik, który mama prowadziła od momentu pierwszych skurczy porodowych do wczesnych lat mojego dzieciństwa. Na dobrą chwilę wzruszenie odebrało mi mowę. To niesamowicie zabawne móc czytać o swoich pierwszych krokach na tym wielkim świecie.

widok z okna w pokoju hotelowym

Po jakże wzruszającym poranku przebrałam się w nieco bardziej odświętny strój i wspólnie wyruszyliśmy na spotkanie z już dobrze nam znanym, ale nadal uwielbianym Rzymem. Jak się dowiedziałam na popołudnie został zaplanowany uroczysty obiad w restauracji znajdującej się w okolicach Koloseum. Zdecydowaliśmy więc, że to właśnie tę część miasta zwiedzimy tego wyjątkowego dnia. Dworzec Termini, przy którym znajdowała się także stacja metra oddalony był od naszego hotelu pięć minut drogi spokojnym spacerem. Nauczeni doświadczeniem zdecydowaliśmy się zakupić trzydniowy bilet w cenie 18 euro od osoby wiedząc, że opłaci się on nam zdecydowanie bardziej niżeli jednorazówki. Tym razem podjechaliśmy tylko trzy stacje w stronę Koloseum. Z przykrością muszę przyznać, że rzymskie metro nie jest tak bardzo zadbane jak praskie czy wiedeńskie. Osobiście obstawiam na większą ilość mieszkańców/turystów, a do tego upływający czas, ale to co nas uderzyło najbardziej to zaskakująca ilość wojska z karabinami pilnująca bezpieczeństwa na stacjach metra oraz w całym mieście. Wbrew pozorom wzbudzało to w człowieku pewnego rodzaju komfort i dawało poczucie ochrony... takie mamy czasy. 

Dotychczas byliśmy w Rzymie dwa razy, niestety nie więcej niż wycieczkową dobę przez co nie udało nam się zobaczyć całego miasta. A ponieważ  zwiedzanie Koloseum dwukrotnie przewidziane było na zakończenie wyjazdu, zmęczenie odebrało nam możliwość poznania okolic. Tegoroczny wyjazd rozpościerał, więc cały wachlarz turystycznych możliwości. W pierwszej kolejności postanowiliśmy odwiedzić Palatyn, który ukazał się naszym oczom tuż po wyjściu ze stacji metra. Według legendy wzgórze miało być prekursorem całej cywilizacji rzymskiej. To właśnie tu usytuowany był  najstarszy i zarazem największy cyrk ówczesnego Rzymu  - Circus Maximus. 

Następnie ruszyliśmy wprost do słynnych Ust Prawdy. Dotąd nie udało nam się odwiedzić tej popularnej atrakcji miasta, która niegdyś miała poddawać próbie prawdomówność osób wkładających do środka swoje dłonie. Kłamca mógł być pewien, że ręka zostanie mu odgryziona na znak przewinienia jakie popełnił. Ten marmurowy posąg przedstawiać może Jowisza, Maurycego, Trytona lub Faun, a znajduje się tuż przy wejściu do Bazyliki Santa Maria in Cosmedin. Motyw Ust Prawdy pojawia się w popularnym filmie Rzymskie wakacje, w którym wystąpiła zjawiskowa Audrey Hepburn. Oczywiście należy wziąć namiar na to, że sławne miejsca przyciągają wielu turystów, tak więc napotkanie kolejki wydaje się nieuniknione. Bez obaw, posuwa się ona w miarę sprawnie i szybko. Znajdziecie również informację, według której na jedną osobę przypada tylko jedna fotografia aczkolwiek nikt nie traktuje tego nakazu poważnie i spokojnie można sobie pozwolić na kilka dodatkowych ujęć. 

 uff obie ręce mam nadal ;)

Na chwilę weszliśmy do wnętrza bazyliki, ale nie zrobiła ona na mnie specjalnego wrażenia. Być może jest to już kwestia zmęczenia materiałem, mieliśmy okazję zobaczyć naprawdę wiele kościołów, więc obecnie trudno o zaskoczenie w wypadku architektury sakralnej. Warto jednak zaznaczyć, że to właśnie tutaj spoczywa czaszka św. Walentego, przy której możliwe jest zapalenie intencjonalnych świeczek. Kto wie, być może patron zakochanych przyniesie  niespodziewaną miłość i uleczy złamane serca?

Palatyn od Koloseum dzieli jedna stacja metra, ale piękne słońce przekonało nas do pokonania tej odległości pieszo. Jak już wspomniałam ten punkt trasy był zwykle ostatnim w planie jednodniowej wycieczki dlatego też nigdy przedtem nie miałam okazji obejść Koloseum dookoła, zobaczyć tę mniej turystyczną oraz zrekonstruowaną część zabytku (która notabene nie prezentuje się najlepiej). Tak więc niespiesznym krokiem ruszyliśmy na spacer. Za chwilę naszym oczom ukazało się imponujące Koloseum, które za każdym razem zachwyca mnie coraz bardziej. Muszę przyznać, że kontrast pomiędzy krwawą areną pamiętającą czasy Starożytnego Rzymu, a znajdującą się przy nim ruchliwą ulicą przesiąkniętą pośpiechem jest naprawdę niesamowity.

W połowie drogi nieco zboczyliśmy z trasy udając się do niewielkiego lecz urokliwego parku z niesamowitą florą roślinną. Usiedliśmy na pobliskiej ławeczce usytuowanej naprzeciw Koloseum i ogromnych cyprysów. Zazielenioną trawę pokrył gęsty sznur koniczynek i stokrotek. Słońce świeciło naprawdę intensywnie, więc nawet taki zmarzlak jak ja był w stanie zdjąć płaszcz. Wystawiłam twarz ku niebo łapczywie łapiąc promyki.  Mogłabym zatonąć w tamtym magicznym dla mnie momencie. 

Naładowani całkiem sporą dawką witaminy D wznowiliśmy nasz spacer wokół starożytnej areny i tak dobrnęliśmy do najbardziej charakterystycznej i zatłoczonej części Koloseum. Miejsce to ma bogatą i naprawdę krwawą historię. W amfiteatrze oprócz zwierząt zabijani byli także ludzie, a nawet doprowadzano do konfrontacji, w której to człowiek zmuszony był zabić drugiego człowieka licząc na zwrócenie wolności - słynne walki gladiatorów. W pobliżu Koloseum znajdują się także dwa łuki triumfalne. Większy - Łuk Konstantyna pochodzi z 315 r. n.e i nosi oznaki symbolizujące kilka dynastii panujących w Starożytnym Rzymie. Mniejszy zaś nazwany został Łukiem Tytusa, wzniesiony jako dowód chwały tego władcy, a także jego ojca Wespazjana. W czasie naszego wyjazdu nie było dnia abyśmy nie zjawili się w okolicach Koloseum jednak czwartkowe popołudnie było najdłuższym momentem podziwiania amfiteatru. 

Następny przystanek związany był już ściśle z dniem moich urodzin. Jak wspomniałam na początku gwoździem programu miał być obiad w miejscu, o którym jak dotąd nie miałam pojęcia. Opuściliśmy plac zdobiony Koloseum i ruszyliśmy ulicą w górę. Wtedy moim oczom ukazał się kadr z wielu kultowych włoskich filmów  - poczułam, że robi mi się na sercu jeszcze cieplej. Obfotografowałam miejsce z każdej strony by za moment zniknąć w wąskiej niezwykle urokliwej uliczce, którą określić by można typowo włoską. Restauracja miała wspaniałą lokalizację: dosłownie ukryta w samym sercu Rzymu.

Rezerwacje w Le Terme Del Colosseo zrobiła dla nas koleżanka mojej mamy zajmująca się na co dzień turystyką i mówiąca biegle w języku włoskim. Wcześniej konsultowała z rodzicami wybór lokalu i jak się okazuje znają mnie od podszewki, bowiem restauracja była urządzona w piwnicznym klimacie, który absolutnie uwielbiam. Powiem szczerze, że w centrum miasta nie spodziewałam się spotkać aż tak eleganckiego miejsca, wolnego od turystycznego gwaru. Wszystko zaczynało przechodzić moje najśmielsze oczekiwania. 

Zajęliśmy miejsca przy wskazanym stoliku, za moment podszedł kelner i wręczył nam menu. Nie jestem fanką jedzenia samego w sobie, więc opis obiadu uważam za zbędny, ale koniecznie muszę wspomnieć o sałatce szefa, którą otrzymaliśmy na przystawkę. Było to bowiem zestawienie doskonałe i nawet ktoś tak wybredny w kwestii smaku jak ja stwierdza, że zupełnie oszalał na jej punkcie. Dalej raczyliśmy się cudownym posiłkiem, a już zupełnie przejedzeni na deser zamówiliśmy tylko kawę. Siedzieliśmy tak krótką chwilę oczekując na gorący napój kiedy do stolika poszedł kelner, odwrócił się w stronę mojej mamy i zaczęli podszeptywać coś po włosku, który mama zna w stopniu komunikatywnym. Być może gdyby nie nadmiar emocji zaczęłabym się domyślać, że kroi się coś więcej niż kawa, ale ja upojona wydarzeniami owego czwartku siedziałam w najlepsze rozmawiając w tym czasie z tatą.  Nagle w sali rozległ się znajomy dźwięk, już po kilku sekundach rozpoznałam w nim  słynne happy birthday. Kiedy odwróciłam się w stronę kuchni ujrzałam kelnerkę niosącą tort, na którym uroczyście paliły się świeczki w kształcie osiemnastki. Wszyscy goście zaczęli klaskać do rytmu muzyki, co niektórzy nawet śpiewać znajome słowa, a ja wprost oniemiałam. Widocznie oniemiał także mój tato bowiem jak dowiedziałam się po fakcie miał nagrać na telefonie drogę tortu, ale nawet dyskretne kopanie w kostkę, które uskuteczniała moja mama nie pomogło. 

Jak możecie dostrzec na powyższym zdjęciu włoski tort to tak naprawdę deser, w który wbito świeczki. Prawdę mówiąc był o niebo lepszy od klasycznego, kremowego ciastka.  Złapaliśmy, więc za widelce i daliśmy się ponieść łakomstwu. Na koniec okazało się, że restauracja mimo zamówienia nie chciała zapłaty za tort, był to więc ich wspaniały prezent na moją osiemnastkę. Świeczki poleciały ze mną do Wrocławia i dziś spoczywają w pudełku wspomnień razem z innymi pamiątkami. Już przy wyjściu otrzymałam życzenia od kilku przemiłych gości restauracji. Po opuszczeniu lokalu postanowiliśmy wrócić na chwilę do hotelu gdzie pochłonęłam kilka stron pamiętnika napisanego przez mamę, a gdy na dworze zrobiło się ciemniej postanowiliśmy zobaczyć oświetloną Fontannę Di Trevi. Ostatni raz widziałam ją na żywo mając pięć lat, gdyż półtora roku temu kiedy wróciłam do Rzymu po raz drugi akurat trwała renowacja zabytku. Mojego niepocieszenia nie da się opisać sławami, ale tym razem los miał mi wynagrodzić tamto rozczarowanie. 

Oczywiście los wynagrodził mi po stokroć, bowiem mimo wielkiego ruchu wokół fontanny ja czułam niesamowite wzruszenie, a naprawdę nie jestem typem osoby podatnej na skrajne emocje. Gdybyśmy przyjęli, że Rzym jest organizmem, za mózg uznałabym Watykan - oddzielony od reszty, nieposkromiony, a jednak niezbędny dla całości, płucami byłoby Koloseum - daje miastu chwilę wytchnienia od turystów zatrzymując ich na pewien czas przy sobie, nieodłączny, niezastąpiony element, sercem zaś mianowałabym właśnie fontannę Di Trevi - łagodna, pełna życia i skrajnych emocji, jedyna w swoim rodzaju.

Och jakież było moje zdziwienie kiedy na oficjalnym torcie osiemnastkowym zobaczyłam owe zdjęcie!

Do hotelu wróciliśmy późnym wieczorem, ale za nim odpakowałam czekające na mnie prezenty, wstąpiliśmy do hotelowego baru na mojego pierwszego dorosłego drinka. Przyznaję się bez bicia, fanką alkoholu nie jestem i właściwie jeden w jeden powoduje na mojej twarzy grymas zniesmaczenia. Ale jakiś czas temu miałam już okazję próbować aperol i okazał się on jedynym w miarę smakującym mi alkoholem. Niestety jednak nie podołałam całemu kieliszkowi, żeby nie powiedzieć, że zmęczyłam tylko odrobinę, a resztę oddałam tacie - taki ze mnie dorosły ;) 

Już na sam koniec dnia pełnego wrażeń pozostała mi niewątpliwa przyjemność zajrzenia do upominków, które jak cała reszta: najpierw wprawiły mnie w ogromne zaszokowanie, a za chwilę sprawiły niesamowitą radość. Rodzice podarowali mi przepiękny zegarek Giorgio Armani z linii Emporio, w którym cyferblat wykonany jest z masy perłowej (stąd jego mieniący się odcień) oraz cudną bransoletkę firmy Swiss.

W dzisiejszym poście to już wszystko choć wydaje mi się, że to jeden z najdłuższych w karierze całego bloga. Jeśli macie ochotę poczytać nieco więcej na temat tego, ale także wielu, wielu innych wyjazdów w jakich brałam udział serdecznie zapraszam Was na bloga mojej mamy. Jest to strona stricte podróżnicza, a ponieważ liczy sobie już grubo ponad cztery lata znajdziecie tam także relacje z podróży,  których na moim blogu zabrakło. Dodatkowo mama ujęła opisy wyjazdów sprzed założenia bloga, więc niektóre posty dotyczą wyjazdów nawet z 2007 roku. Ot małe kumoterstwo na koniec, a co, kto blogerowi zabroni ;)) 

Mieliście okazję być w Rzymie? Czy Was również urzekło to miasto? A może zechcecie się podzielić wspomnieniami z własnej osiemnastki? Z chęcią poczytam.
___________________________________________________________

Chcesz być na bieżąco z nowymi postami? Nic prostrzego!  Dołącz do obserwatorów Definiuję na bloggerze, snapchacie: definiuje_blog oraz  FANPAGE'U i INSTAGRAMIE