IRYTUJE MNIE IDEALNE ŻYCIE LANSOWANE PRZEZ INTERNET

Kochani to będzie dłuuugi wpis, ale bardzo bym chciała abyście go przeczytali, to dość istotne dla całego rozwoju mojego bloga :) Dzięki, że jest Was coraz więcej!

Odkąd zaczęłam obserwować zjawisko blogów odnoszę nieustanne wrażenie, że internet próbuje lansować idealne życie. Na pierwszy rzut oka nie ma w tym nic złego, w końcu zasiadamy przed komputerami, aby odpocząć od otaczającej nas rzeczywistości. Miałam ciężki dzień w szkole, mam ochotę wyć z bólu po wizycie u ortodonty, jestem zmęczona wieczornym treningiem, a przede mną jeszcze samodzielna próba stworzenia idealnego manicure, ale zanim ją podejmę zasiadam do przejrzenia znanych sobie blogów. I nagle wchodzę w zupełnie inny świat... Świat dziewczyn, których jedyną pracą jest tworzenie postów na ich własnej stronie, które dostają przeróżne upominki od znanych firm, które mają czas pójść na masaż i do kosmetyczki, które nie muszą czekać na urlop, aby gdzieś wyjechać, które stać na torebki od projektantów, prywatnego trenera i codwutygodniową wizytę u manicurzystki. Szeroko otwieram oczy, przyglądam się swoim nieidealnym paznokciom i górze notatek czekających na swą kolej i zastanawiam się ilu ludzi robi w tym momencie to samo co ja... to znaczy żyje, realnie, nie "pointernetowemu". 

Internetowe życie fascynuje mnie od dłuższego czasu. Któregoś razu nawet postanowiłam udzielić się na blogowym forum i pozostawiłam komentarz, w którym mimo całej, mojej sympatii dla bloggerki delikatnie zasugerowałam, że jej blog mija się z realnością. Wyobrażacie sobie co nastąpiło później, prawda? Pozostałe czytelniczki, wiecie ten typ adwokatek rzuciły się na mnie z pazurami pisząc, że na pewno jestem tym rodzajem zazdrosnego człowieka, który pracuje po szesnaście godzin dziennie i zarabia 1200 zł na rękę, a widok każdej osoby osiągającej sukces zwyczajnie mnie frustruje. Dodatkowo są przekonane, że nic nie osiągnęłam i nie mam prawa osądzać tak strasznie, ciężko pracującej bloggerki. Na początku miałam ochotę odpisać na każdy komentarz tego typu, ale finalnie machnęłam tylko ręką. Niech myślą, że jestem zazdrosna. Rzeczywiście mam o co mając siedemnaście lat, ucząc się w jednym z lepszych liceum w kraju i stojąc u progu dorosłości skąd roztacza się widok na tyle wspaniałych możliwości. Mogę osiągnąć coś naprawdę, coś realnego. Ale nie umiem, nie potrafię machnąć ręką, na to że ktoś uważa iż blogger, to niesamowicie ciężki zawód. W takim razie wykonuję właśnie katorżniczą pracę. Ludzie, blogger to nie zawód, to styl życia jak dokończyłby autor słynnego internetowego tekstu, który w tym wypadku sprawdza się idealnie... Żebyśmy mieli jasność w tym momencie nie wylewam pomyj na wszystkich ludzi posiadających bloga, w tym wypadku dokonałabym czegoś w rodzaju autohejtu, a to zdecydowanie nie w moim stylu. Uważam, że jest mnóstwo naprawdę świetnych stron prowadzonych przez inteligentne dziewczyny (chłopaków też), którzy motywują do działania. I jeśli dla tych ludzi blog stanowi źródło zarobku to naprawdę super! Robią coś kreatywnego, na poziomie i jeszcze mają z tego pieniądze. Faktycznie im zazdroszczę, ale tak z całego serca, pozytywnie i trzymam kciuki za ich dalszy rozwój.

Jednak obok kreatywnych ludzi tworzących blogi na wysokim poziomie pojawia się druga grupa; bloggerów leniuchów. I to właśnie ten typ lansuje idealne, internetowe życie. Dziewczyny, które pozują w darmowych ubraniach, które nie potrafią poprawnie pisać i uważają się za osoby, które mają prawo udzielać rad innym ludziom. Trzeba mieć pomysł na życie, trzeba coś zrobić - piszą. Co zrobić? Założyć bloga, pozować z torebkami, których ceny wyżywiłyby kilka rodzin, wymęczyć maksymalnie chaotyczny tekst i wstrzelić się ze swoją stroną w dobry moment? Przerażające jest to, że na każdą próbę zwrócenia uwagi takie osoby reagują słowami "osiągnęłam to swoją ciężką pracą". Te słowa należą do ludzi, którzy nie przespali wiele nocy, którzy pokonali swoje słabości, którzy często wyrzekali się swojego wolnego czasu. To jest definicja ciężkiej pracy, a nie napisanie krótkiego posta... 

Jest godzina 4:30, wstaję aby utrwalić materiał do egzaminów semestralnych, które piszę z sześciu przedmiotów dwa razy do roku, jestem wykończona, ostatnio przez nadmiar stresu schudłam dwa (potrzebne mi) kilogramy. Zaglądam szybko na pierwszy lepszy blog. Autorka wyznaje, że ostatnio jest przemęczona nadmiarem pracy na blogu, więc wyjeżdża, aby odpocząć. Otwieram oczy na tyle szeroko, na ile pozwalają mi wory pod nimi. Serio?! - myślę i powtarzam archaizmy z "Bogurodzicy", zerkając na notatki z wosu. W porządku ja sobie wybrałam taką, a nie inną szkołę, za chwilę ją skończę, a wraz z nią cały ten koszmar, ale co z dziewczynami, które pracują, uczą się i może jeszcze wychowują dzieci. Co czują one czytając o zmęczeniu bloggerek, co czują kiedy miga im przed oczami komentarz o frustratkach, których nie stać na prywatnego trenera? Jesteśmy kowalami własnego losu... tak o ile nikt nie podrzuci nam kłód pod nogi. Nie można generalizować, nie można promować perfekcyjnego życia, nie można udawać, że uśmiech to rozwiązanie każdego problemu! Cotygodniowe wyjazdy do Paryża, wizyty u kosmetyczki i manicurzystki, prywatni trenerzy i czas na wszystko nie stanowi normy... Naprawdę nie chodzi mi o pieniądze, jeśli tyko je stać i mają kaprys niech kupują co tylko chcą. Być może ja też wydaję pieniądze na coś co inni uważają za głupotę. Chcę jedynie zaznaczyć, że "bloggerskie" życie nie jest prawdzie. Bo ludzie oszukują.  Treningi w ogóle ich nie męczą, życie bez słodyczy jest przyjemne, aparat ortodontyczny nie przynosi bólu, ubrania z sieciówki są złe tak samo jak jedzenie mające ciut więcej kalorii.

Nie, z nami czytelnikami wszystko jest w porządku, mamy normalne życie, w którym ilość pracy i przyjemności jest zbilansowana. Chciałabym, więc aby ten blog, mój blog stał się swego rodzaju projektem poprzez, który będę mogła obalić mit idealnego życia lansowanego przez internet. Ćwiczę i biegam choć nie mam prywatnego trenera, uczę się i nie wyjeżdżam za każdym razem gdy poczuję się lekko przemęczona, przez kilka dni w miesiącu prawie w ogóle nie jem po wizytach u ortodonty, mój pies to także obowiązek, a nie tylko ładny rekwizyt na instagram, ubieram się w sieciówkach, bo lubię, czasem zjem czekoladę gdyż jestem tylko człowiekiem, wyjeżdżam kilka razy do roku, kiedy pozwala mi na to szkoła, moi znajomi to nie tylko twarze na snapa, to też długie godziny trudnych rozmów. Moje życie jest realistyczne i prawdziwe, a ja czasem bywam naprawdę zmęczona. Uczę się czerpać radość i siłę z drobnostek, uczę się omijania skrótów, dążę do celu, a blog ma mi w tym pomóc. Chcę dzięki niemu pokazać, że można osiągać sukces i cieszyć się życiem, które nie wylansował mi internet.

Długi tekst, wiem, ale w końcu dałam upust swoim wszystkim emocjom i przemyśleniom. Bardzo Was proszę o podzielnie się ze mną swoimi opiniami. Jestem ciekawa czy nie przesadzam, czy Wy też dostrzegacie idealne życie lansowane przez internet i czy Was też tak bardzo irytuje?