PRAWO DO SMUTKU

Wiesz czym jest weltschmerz? Humaniści definiują to zjawisko jako ból z powodu świata, ból istnienia, którego prekursorem był Goethe autor powieści epistolarnej, pt. "Cierpienia młodego Wertera". Przypadłość niejednokrotnie przejawiała się w literaturze, choć definiowano ją inaczej i dotykała innych postaci. Dlatego jeśli spytasz czemu bohaterowie romantyczni musieli być nieszczęśliwi odpowiem Ci weltschmerz. Gdybyś żył w tamtych czasach, drogi czytelniku wstyd by Ci było nie czuć smutku, zresztą czasy były takie, że pewnie nie miałbyś z tym najmniejszego problemu. Jeżeli któryś z romantycznych utworów był napisany w nieco pogodniejszym tonie, na przykład nasza epopeja narodowa to i tak w efekcie okazał się być dzieckiem tęsknoty, w przypadku "Pana Tadeusza" tęsknoty za Litwą. Wyobrażasz sobie prozaiczność, przyziemność i niezdefiniowaną radość w epoce Gustawa, Konrada, Wertera, Wallenroda? A czy nie dostrzegasz, że w naszej epoce, epoce motywujących blogów i opisów "możesz wszystko" pod zdjęciami na instagramie, zakazany zaczyna być smutek, ból i cierpienie?

Pewnie uznasz, że jestem za młoda, za mało żyłam, za mało widziałam, aby móc mówić o takich rzeczach, ale jednak spróbuję zaryzykować. Dotyka mnie i jednocześnie zupełnie nie obchodzi, gdy ktoś stwierdza, że za dużo myślę i doszukuję się sensu w sensie - ambiwalencja. Jakiś czas temu przyjaciółka (mistrzyni wyszukiwania pięknych słów) podesłała mi link. Link z wypowiedzią Agnieszki Graff, pod którym mogłabym się podpisać obiema rękami i nawet nogami gdybym potrafiła. Chłonę te słowa całą sobą, bo już dawno się z niczym nie mogłam tak bardzo zgodzić. Owszem, na świecie zaczął panować przymus bycia szczęśliwym. Jednak zanim rozkręcę się na dobre w wylewaniu swoich zażaleń muszę sprostować, że nie mam nic przeciwko szczęściu. Jak każdy człowiek pragnę czerpać z życia, odczuwać radość i być pełna energii i nadziei. Ale nie jestem robotem. Ani ja, a ni Wy, ani nikt inny (pomijając oczywiście roboty). Wszyscy posiadamy zdolność czucia, a to czyni nas w pewien sposób słabymi i silnymi jednocześnie. Oprócz tego, że umiemy czuć szczęście czujemy także smutek. Smutek, przed którym nie możemy uciekać, bo on prędzej czy później i tak nas dopadnie. Po co, więc ciągle znikać mu z pola widzenia? Czasem trzeba zdjąć swój pancerz ochronny i zwyczajnie się poddać. Pozwolić sobie na łzy, na sen w niedomytym  makijażu i noc wypełnioną dźwiękami I need some sleep. Właśnie na tym polega życie - na równowadze.

Jakkolwiek okrutnie to zabrzmi zaczęła panować moda na szczęście. Bloggerki nie potrafią oprzeć się wrzucaniu motywujących zdjęć na instagram i wpisów, które mają nam uświadomić, że co by się nie działo życie jest dobre. Oczywiście, należy być wdzięcznym za dar bycia czy to Bogu, losowi, światu albo rodzicom w zależności od tego jakie mamy poglądy. Ale wdzięczność za moc przebywania na Ziemi nie oznacza, że życie jest z reguły dobre. Cechuje je przede wszystkim nieobliczalność, którą ciężko zakwalifikować do jakiejkolwiek grupy. Życie moi drodzy po prostu jest i co by się nie działo armia niepoprawnych optymistów nie wymaże ze świata smutku i nie zakuje w kajdany tych, którzy go odczuwają. 

Znajdę tu jakiś fanów Przyjaciół? W jednym z sezonów, Phoebe spotykała się z człowiekiem, który był niepoprawnym optymistą. Zachwycał się dosłownie wszystkim, nawet autostrada i kłótnia stanowiły dla niego czyste piękno. Postać sama w sobie była zabawna, ale domyślam się, że życie z kimś takim to prawdziwa męka. Wyobraź sobie, że każda dramatyczna sytuacja jaka miała miejsce w Twoim życiu jest tłumaczona w taki sposób, że nagle nie możesz ulżyć sobie płaczem, nagle tracisz prawo do smutku. Bo przecież jakże łatwo jest dawać komuś rady, kiedy ani razu nie założyło się jego butów i nie przeszło tę samą drogą. Lekko przychodzą frazesy: "będzie dobrze!", "wszystko się ułoży" kiedy samemu nie miało się do czynienia z daną chorobą, sytuacją, przeżyciem. Niezwykle proste jest emanowanie optymizmem, kiedy los sprzyja, wtedy naprawdę trudno zrozumieć, dlaczego koleżanka z bagażem przeżyć nie jest w stanie wziąć  się w przysłowiową garść i żyć dalej. Czasem jednak wypada zdjąć różowe okulary i z godnością pozwolić sobie na płacz, bo gdyby nie smutek nie wiedziałbyś jak smakuje szczęście. Okażmy mu, więc odrobinę szacunku. 

Jak Wy oceniacie opisane zjawisko? 

_____________________________________________________________________________

Chcesz być na bieżąco z nowymi postami? Nic prostrzego!  Dołącz do obserwatorów Definiuję na bloggerze, snapchacie: definiuje_blog oraz  FANPAGE'U i INSTAGRAMIE