"GRIMM: CZARNY ŚNIEG" - SZTUKA, W KTÓRĄ WPISANE JEST ZAGUBIENIE

Dziś zapraszam Was na wyjątkowy, dla mnie wręcz dziewiczy post. Zasłużył on sobie na te znaczące epitety z prostej przyczyny, że nigdy wcześniej nie miałam okazji recenzować sztuki teatralnej. Dlatego za nim przejdę do meritum pragnę prosić Was o wyrozumiałość. Jak dotąd nie znalazłam sposobności, aby poruszyć na blogu temat teatru. Wspominałam już, że rok 2015 był dla mnie niezwykle jałowy w kwestii poszerzania horyzontów kulturalno-poglądowych. Nie chcąc powielać dotychczasowych błędów tym razem już na samym początku postanowiłam zatroszczyć się o swój rozwój kulturalny kupując bilety do teatru. W podjęciu decyzji pomógł mi intrygujący afisz  teatralny, dzięki któremu zagłębiłam się w opis fabuły, a ta wydała się niezwykle fascynująca.

  

Spektakl Grimm: czarny śnieg w reżyserii Łukasza Twarkowskiego miałam okazję obejrzeć w Teatrze Polskim we Wrocławiu przy ulicy Zapolskiej. To inspirujące miejsce okazało się być idealnym do przeżywania emocji jakie zafundowała widzom sztuka. Ciężko jednoznacznie określić o czym rozprawiał spektakl, nie posiadał konkretnej fabuły, a postacie były sobie zarówno bliskie jak i dalekie. Na stronie Teatru Polskiego możemy przeczytać, że sztuka posiłkując się baśniami braci Grimm opowie nam o współczesnych demonach, dorastaniu, lęku i bólu jaki każdy z nas w sobie nosi. Już na samym wstępie storytellerka (w tej roli fenomenalna Krzesisława Dubielówna) zapowiada widzom, iż każdy z nich będzie w stanie odnaleźć siebie w prezentowanej historii. Faktycznie tak się dzieje.

Co ciekawe twórcy zaskakują nas nie tylko niebanalną fabułą, ale także rewelacyjną scenografią łącząc żywą grę z filmem. Ci sami aktorzy ukazują się nam w wielkim półkolu na kształt lustra, które znienacka zjawia się na scenie. Siedzą w kuchni w przedziwnych plastikowych maskach. Dwie osoby trzymają w ręce smartfony - jedna przygląda się małpie jedzącej banana, druga zaś skomplikowanym obliczeniom matematycznym, wspaniale ze sobą kontrastują, nadal siedzą niewzruszeni otoczeniem. Mężczyzna z kobietą ruszają w stronę piekarnika, żegnają się i drzwiczkami wchodzą w jego wnętrze. Pojawiają się na scenie w płynny sposób zupełnie jakby naprawdę wyszli z pieca. Spektakl rozpoczyna nagość. Nagi, młody mężczyzna i naga, młoda kobieta "tarzają" się po scenie do czasu aż ona znajdzie się w szklanej trumnie, aby przespać sto lat - świat zdoła się zmienić lecz kobieta pozostanie taka sama. W sztuce pojawia się doskonałe zestawienie dwóch związków. Pierwszy, płomienny, zmysłowy oparty głównie na cielesności pomiędzy dwojgiem młodych osób. Drugi zaś stanowi para (może małżeństwo) w średnim wieku. Nie umiejący żyć ze sobą i bez siebie, zupełnie ostudzony związek, pozbawiony wszelkiego romansu. Dowiadujemy się, że straszy mężczyzna jest ojcem młodszego. Chłopak oskarża go o nieudolność się w roli rodzica lecz do  starszego mężczyzny nic nie dociera. Syn wielokrotnie zarzuca ojcu, iż ten nie nauczył go jak się bić. Wnioskuję, iż była to alegoria całej relacji ojciec-syn. To właśnie w tej konwersacji pada moje ulubione stwierdzenie brzmiące mniej więcej tak: "Też chciałbym nazywać metaforą wszystko to co mi nie pasuje". Ojciec dużo wie. Sypie barwnymi anegdotami i ogólnie rzecz ujmując, talentem kaznodziejskim osłania się przed uzewnętrznieniem prawdziwych uczuć. Ponadto w sztuce pojawia się także wątek chorej, braterskiej relacji - plątanina złości, wyrzutu, zazdrości, ale także pokręconej miłości.

Spektakl opowiada o wszystkim. Wytyka nam brak umiejętności wykorzystania chwili szczęścia, usilne pragnienie, aby pozostać takim samym w nadziei, że to świat ulegnie zmianie, związki przechodzące od cielesności do obojętności, chore relacje z najbliższymi, zazdrość, chęć wejścia w cudze ciało. Storytellerka miała rację. Ktoś zajrzał nam do głów i wyjął z nich wszelkie brudy, które usilnie chowamy łudząc się, że należą tylko do nas. Prawdę mówiąc po wyjściu z teatru czułam się sobą lekko załamana, sądziłam, że nie zrozumiałam sensu spektaklu i marny ze mnie odbiorca. Z ulgą przyjęłam, więc fakt, że nie ja jedyna miałam podobne odczucia. Z czasem przetwarzając wszystko w głowie utworzyłam swój własny sens. I chyba właśnie o to chodziło, aby widz samodzielnie wydedukował jaki przekaz niosła za sobą sztuka. Spektakl opisałabym jako nowatorski, trochę abstrakcyjny i na pewno inspirujący. Serdecznie polecam go osobom lubiącym sztukę nieoczywistą i zakręconą. Na pewno warta uwagi.

Mieliście okazje zobaczyć tę sztukę, jak ją odebraliście? Lubicie nieoczywiste spektakle i wizyty w teatrze? Piszcie koniecznie, jestem bardzo ciekawa waszych odczuć. 

_____________________________________________________________________________

Chcesz być na bieżąco z nowymi postami? Nic prostszego!  Dołącz do obserwatorów Definiuję na bloggerze, snapchacie: definiuje_blog oraz  FANPAGE'U i INSTAGRAMIE