"TEATRALNE" WYMÓWKI CZYLI NIE STRONIMY OD SZTUKI

Jakkolwiek patetycznie to zabrzmi; czasem miewam trudności w nadążeniu za życiem. Zupełnie jakbym włożyła na nogi wysokie szpilki kiedy ono śmiga w najlepszej klasy obuwiu sportowym. Tak wiele rzeczy dzieje się wokół, energia staje się mniejsza wręcz równa zeru, a siły umykają z każdym kolejnym oddechem. Muszę przyznać, że momentami nawet trudno jest stworzyć coś godnego publikacji na blogu bez chwili na autoregenerację. Osobiście przypomina mi to walkę z rozładowującym się telefonem, kiedy wiesz, że jesteś na przegranej pozycji. Ze zmęczeniem nie ma żartów, każdy potrzebuje czasem chwili relaksu. Zwykle w przytłaczającym nas natłoku myśli i obowiązków wybieramy coś odmóżdżającego, jak filmiki na snapchacie, słabe reality show czy odtwórczą gierkę na komórce. Nikogo nie osądzam, ba zupełnie mnie to nie dziwi gdyż momentami sama tracę cenny czas na tego typu rozrywkę nie mogąc zmusić się do ambitniejszego działania... A jednak są dni kiedy postanawiam zawalczyć z ogarniającą mnie falą marazmu i zmęczenia, odkładam wszelkie powinności na późniejszy okres aby danego wieczoru zatonąć w innym świecie - świecie teatru i sztuki. I wierzcie lub nie, ale w żadnym innym miejscu nie czuję się równie zrelaksowana i odprężona jak w trakcie poznawania nowej sztuki. Ten magiczny czas, w którym chłonę nowe historie to prawdziwy dar, dar znajdujący się w zasięgu ręki każdego... więc dziś postaram Ci się udowodnić, że kolejny wieczór obcowania ze sztuką może być Twój.

Wydaje mi się, że każdy mieszkaniec cywilizowanego świata choć raz zawitał w progach teatru, może było to lata temu podczas szkolnej wycieczki edukacyjnej. Jako dzieci wynieśliśmy z tego wyjątkowego miejsca różne wspomnienia, jedni oniemieli z zachwytu marząc o karierze aktorskiej, inni zaś z ulgą opuścili miejsce na widowni. Jako mała dziewczynka nie przepadałam zbytnio za wizytami w teatrze - większość spektakli dla dzieci traktowało młodych odbiorców jak osoby pozbawione zdolności poznawczych, przez co zamiast rozbawienia czułam zażenowanie iż przyszło mi oglądać coś tak niewydarzonego. Później przez lata kręciłam nosem i wymigiwałam się z wyjść do teatru nie chcąc marnować czasu na paraprzedstawień. Zdawało mi się, że w XXI wieku nie można natrafić na spektakl godny uwagi. Wszystko zmieniło się kiedy pięć lat temu znalazłam się w warszawskim teatrze Buffo. Była to jedna z wycieczek szkolnych przy okazji, której "zmusili" nas do obcowania z kulturą. Wcześniej nie pofatygowałam się nawet o sprawdzenie o czym traktuje spektakl Metro (tak, dziś wiem, że to jeden z najsłynniejszych musicali, lecz wtedy cierpiałam na chroniczną ignorancję), zajęłam miejsce w drugim rzędzie, a kiedy przedstawienie dobiegło końca wyszłam z rozpalonymi policzkami marząc o karierze aktorskiej (prawie trafiłam do liceum teatralnego). Od tamtej pory nie znalazłam na ziemi bardziej magicznego miejsca, które sprawia, że czas zastyga na dobre kilka godzin. Zdaję sobie sprawę, że nie każdy musi czuć tak samo, nie każdy musi lubić teatr, ale jak mawiają matki, najpierw spróbuj. Utarło się w naszym społeczeństwie kilka dobrych wymówek teatralnych, a ja zaraz spróbuję je obalić!

NIE STAĆ MNIE NA KULTURĘ
To chyba jedna z najpopularniejszych i zarazem najczęstszych wymówek jakie stosujemy nawet nie sprawdziwszy uprzednio faktycznych, cenowych realiów. Oczywistością jest, że w warszawskim Teatrze Narodowym chwytliwe tytuły jak np. Tango potrafią nadszarpnąć miesięczny budżet, ale oprócz teatralnych klasyków istnieje jeszcze cała masa innych spektakli. Osobiście najczęściej bywam we wrocławskim Teatrze Narodowy gdzie jako osoba nadal ucząca się, mam prawo zakupić bilet ulgowy. Jego ceny wahają się w zależności od spektaklu i wybranych miejsc, ale jak do tej pory nie zapłaciłam więcej niż 36 zł. W wypadku osób, którym zniżki już nie przysługują ceny są wyższe o zaledwie kilka złotych,  zwykle nie więcej niż 10 zł.. Można więc uznać, że średnio bilet do teatru kosztuje ok 30 zł, a to tyle co słabej jakości t-shirt z sieciówki. Wydaje mi się, że czasem warto zrezygnować z kolejnej bluzki i za zaoszczędzone pieniądze kupić bilet do teatru. Wiem, że ubranie zostanie z nami na dłużej, ale uwierzcie mi doświadczenie i obycie w świecie jest warte o wiele więcej niż szmatka przerzucona przez wieszak i zamknięta w szafie.

NIE MAM ODPOWIEDNICH UBRAŃ 
Czasy nadmiernego strojenia się na kulturalne wyjścia dobiegły końca. Z jednej strony jest to smutne, bo widok pięknych sukien i smokingów pasuje do teatralnych przeżyć, ale dzięki temu sztuka staje się dostępna także dla zwykłych zjadaczy chleba. W teatrach nie obowiązują przymusowe dress cody aczkolwiek przyjście w dresie czy t-shircie z głupawym napisem będzie trochę nie na miejscu. Na co więc postawić? Na swobodną elegancję. W przypadku pań świetnie sprawdzi się delikatna sukienka, spódnica połączona z ładną bluzką, ale również dżinsy jeśli dobierzemy do nich nieco bardziej elegancką koszulę. Tego dnia zrezygnujmy z krótkich dołów i głębokich dekoltów - teatr to nie klub nocny. Panowie zaś mogą postawić na zestaw podobny do ostatniej propozycji dla pań czyli dżinsy połączone z koszulą. Sprawdzi się tu również basicowy t-shirt zestawiony z ciemnymi spodniami i obowiązkowo elegancką marynarką bądź swetrem. To zaledwie kilka z setek podobnych propozycji, nic wymyślnego, prostota i klasyka, którą na pewno znajdziemy w każdej szafie.

Teatr Polski we Wrocławiu - w oczekiwaniu na spektakl Grimm: czarny śnieg

NIE ZNAM SIĘ NA SZTUCE

Człowiek ma tendencje do powtarzania nie umiem, nie potrafię, nie znam się nauczono nas, że lepiej być przesadnie skromnym i nie wychlać się zanadto, bo to o wiele bezpieczniejsze opcje. Jednak jeśli wykluczymy lęki, nerwice czy inne schorzenia psychiczne utwierdzanie się w przekonaniu, że czegoś nie potrafimy lub nie rozumiemy jest zwyczajnym wygodnictwem. O ile nie jesteśmy uznanymi krytykami sztuki albo stałymi bywalcami w teatrach raczej trudno będzie nam "poznać się" na sztuce... Większość populacji wybiera spektakle w ciemno lub korzysta z poleceń, nie ma w tym zupełnie nic skomplikowanego. Być może znajomy zachwalał sztukę, którą oglądał ostatnio lub obił Ci się o uszy głośny ciekawy tytuł? Osobiście śledzę profil Teatru Polskiego na instagramie, obserwuję także ich fanpage, a kilka razy w tygodniu zaglądam na stronę główną, gdzie mogę przejrzeć repertuar na najbliższe dwa/trzy miesiące i zawsze wpadam na coś ciekawego. Największy problem jest zwykle z brakiem miejsc (co naprawdę dobrze świadczy o naszym społeczeństwie) i wyborem - zbyt wiele interesujących pozycji chciałoby się obejrzeć.

NIE MAM GŁOWY DO TEATRU

Zdaję sobie również sprawę z tego, że wiele osób boi się iż nie zrozumie danego spektaklu. Współcześni twórcy sięgają po coraz to ciekawsze metafory, ale czasem ich spektakle są doskonałym przykładem przerostu formy nad treścią. Ale to co w sztuce najpiękniejsze to możliwość własnej interpretacji dzieła. Być może autor nie będzie miał nic głębokiego na myśli, a my stworzymy własną specyficzną metaforę - i to właśnie jest piękne. Jak wspomniałam na wstępie każdy z nas potrzebuje czasem porządnej dawki prymitywnej rozrywki (zdradzę Wam sekret - jestem Karolina i zdarza mi się oglądać program Szkoła). Wtedy nasz mózg "odpoczywa" od tego co wyczerpujące, ale nie możemy przyzwyczajać go zanadto do podobnych sytuacji, ćwiczenie obu półkul jest nadzwyczaj istotną kwestią jeśli nie chcemy utracić kontroli z rzeczywistością w podeszłym wieku. Musimy myśleć, a sztuka doskonale nam to zadanie ułatwia. 

NIE LUBIĘ TEATRU
Rozumiem, że nie każdy musi być amatorem sztuk teatralnych, ale stare porzekadło wkładane nam do głów, głównie przez nasze mamy ma w sobie wiele prawdy. Nie powinniśmy mówić, że coś nam nie odpowiada dopóki naprawdę nie spróbujemy wolni od uprzedzeń. Większość z nas jest zrażona do sztuk teatralnych po nieudanych przedstawieniach dla dzieci, na które byliśmy zabierani w ramach lekcji. Jak pisałam na samym początku również padłam ofiarą podobnych paraspektakli nie posiadających nawet najmniejszych puent. Nie rozumiem czemu nie tworzymy inspirujących sztuk dla dzieciaków, choćby odtwórcze pokazanie baśni Andersena bez przedziwnych ulepszeń i cięć byłoby pięknym przeżyciem... A kiedy już pojawia się dobre przedstawienie, szkoły wolą postawić na tanią chałturę niż coś naprawdę inspirującego. Choć sam fakt jest przykry nie należy poddawać się zakorzenionym w nas uprzedzeniom. Przez te kilka lat naszej nieobecności w teatrze wiele mogło się zmienić i warto to sprawdzić.

A jakie Wy macie doświadczenia z teatrem?

_____________________________________________________________________________

Chcesz być na bieżąco z nowymi postami? Nic prostszego!  Dołącz do obserwatorów Definiuję na bloggerze, snapchacie: definiuje_blog oraz  FANPAGE'U i INSTAGRAMIE