DOJRZEĆ DO WŁOCH

Gdybym miała sprecyzować na czym polega życie powiedziałabym, że na nieobliczalności. Dawniej wydawało mi się, że definiowała je pozioma linia. Teoretycznie wiedziałam, że ta w każdej chwili może zmienić swój bieg, ale nie do końca wierzyłam w jej zdolności. Złe rzeczy działy się gdzieś daleko, niezwykle dobre także, ja zaś stałam w w kompletnej zwyczajności dnia codziennego odcięta od tragedii i euforii. Ale człowiek dorasta, świat się zmienia i skorupa przeciętności nasiąka silniejszymi emocjami. Dziś już wiem, że taka jest kolej rzeczy, że los będzie działał bez naszego pozwolenia śmiejąc się po cichu z ludzkiej wiary w moc jego kształtowania. Mnie po raz kolejny złapał w ten sam sposób i przekręcił o sto osiemdziesiąt stopni, a ja pomachałam mu na odchodne z wdzięcznością.

Niejednokrotnie wspominałam Wam o mojej "włoskiej" przeszłości. Rodzice pokazali mi wiele miejsc, ale wyjątkowo skrupulatnie wyedukowali mnie w kwestii boskiej Italii. Moja mama zawsze marzyła by zobaczyć Toskanię, więc kiedy po raz pierwszy ujrzała klasyczny obraz tamtych rejonów w oczach stanęły jej łzy. Miałam wtedy dziesięć lat toteż niespecjalnie rozumiałam matczyną reakcję. Przez klika pierwszych lat po tamtym wydarzeniu wracaliśmy do Włoch regularnie, a ja właściwie darzyłam kraj obojętnością. Dopiero wchodząc w rolę typowej nastolatki z całego serca znienawidziłam tamtejszą kulturę. Irytowało mnie dosłownie wszystko co związane z południowym stylem życia, że sjesta uniemożliwia mi zjedzenie posiłku w typowej dla mnie porze, że nie jestem bezpieczna na pasach, że każda kolejka przypomina gęsty krzak, a nieeuropejski wężyk, że chleb  nie jest w ogóle słony i że suszarka na tej samej stacji benzynowej od trzech lat bezskutecznie czeka na naprawę. Jeszcze chwilę niecierpliwie przewracałam oczami, aż w końcu oznajmiłam, że więcej tam nie wrócę. Ale kiedy nadeszła "wiekopomna" chwila na decyzję gdzie chcę spędzić swoje osiemnaste urodziny  bez większego zastanowienia palnęłam Włochy.

Może naiwnie jest myśleć, że przemówiła przeze mnie nadchodząca wielkimi krokami dorosłość aczkolwiek trudno jest mi znaleźć inne wytłumaczenie na nagłą zmianę nastawienia. Kiedy znalazłam się w Rzymie nagle wszystko to co dawniej doprowadzało mnie do szału okazało się przyjemną odskocznią do sztywnej rzeczywistości. Tyle się mówi o daleko idących skutkach zachodnioeuropejskiego stylu życia doprowadzającego ogromny odsetek osób do wypaleń zawodowych i załamań nerwowych. Nasze organizmy przestają nadążać za biegnącym światem, za machiną pracy nastawioną na zyski. Jest to jednak temat rzeka zdecydowanie zasługujący na oddzielny post. Chciałam tu jedynie napomknąć o wyżej wspomnianym, aby pokazać kontrast  do kultury włoskiej, która mimo geograficznego położenia kraju daleka jest od trendu "życie na deadline".

Ostatnio zauważyłam niesamowitą tendencję, która zagrzała miejsce nie tylko w moim liceum. Kiedy wchodzę do szkoły pierwsze co rzuca mi się w oczy to setki osób siedzących na ławkach i ziemi na przemian wymieniając telefon z zeszytem i podręcznikami. Zanika zwykła rozmowa na rzecz aplikacji telefonicznych i szybkiego douczania. Nawet na "integracyjnym papierosie" (nie, ja nie palę) widuję ludzi zajętych czymś zupełnie innym niż procesem poznawczym. Tymczasem zachodząc na rzymskie Zatybrze doszłam do budynku szkoły (prawdopodobnie liceum) gdzie akurat trwała  przerwa. Ludzie siedzieli na parapetach okien machając do mnie przyjaźnie, ktoś nawet zagwizdał. Mimo, że spełniali swój codzienny obowiązek nauki nadal potrafili się śmiać i dobrze bawić w swoim gronie. Mury budynku nie były przesiąknięte tak depresyjnym nastrojem jaki czuć w polskich placówkach. Widziałam tam naprawdę spore grono ludzi i absolutnie nikt nie trzymał w rękach telefonu. A kiedy jadłam pizzę w rodzinnej włoskiej restauracji o cudownej atmosferze, jeden z młodych kelnerów podszedł do mężczyzny zajętego swoim smartfonem i żartobliwie, bo żartobliwie, ale jednak polecił by ten zabrał się w końcu za jedzenie, bo lada chwila mu wystygnie i tyle będzie z włoskiej uczty. Trzeba przyznać, że było to bardzo odważne zachowanie. Wyobrażacie sobie coś podobnego w polskiej restauracji? Włosi są naprawdę śmiali w kwestii wyrażania poglądów i eksponowania swojego nastawienia. Sytuacja z biegu,w innej restauracji wszystkie osoby z pobliskiego stolika wstał przed posiłkiem jak jeden mąż i przystąpił do modlitwy na głos. Obejrzeliśmy się zdziwieni, ale pełni szacunku za tak odważny gest.  Mam wrażenie, że ten kraj wierzy inaczej niż wszyscy, w jakiś prawdziwy przepełniony nadzieją sposób, którego tak bardzo brakuje u nas. Wierzą chyba także w swoją nieśmiertelność bowiem jeżdżą jak wariaci. Włoski styl jazdy jest znany na całą Europę, jak nie świat. W moim ulubionym filmie rozgrywającym się na terenie Italii jeden z bohaterów tłumaczy zależność między sygnalizacją świetlną, a realnym życiem: zielone światło oznacza, że możesz jechać, żółte jest dla ozdoby, zaś czerwone to tylko sugestia. Żarty, żartami, ale włoscy kierowcy naprawdę wyznają podobne zasady, piesi zresztą także. Mijają się wszyscy, wciskają klakson i krzyczą wzajemnie, bo tak nakazuje południowy temperament, ale nikt nie robi problemu z tego uroczego chaosu. Spytacie gdzie jest policja? Tuż obok, przygląda się kolumnie ludzi sunących po jezdni na czerwonym świetle i nic sobie z tego nie robi. I choć jestem zwolenniczką przestrzegania prawa to ten precedens niezwykle mnie urzekł

Od czasu wyjazdu nasuwa mi się na myśl tylko jedno stwierdzenie: ci Włosi to potrafią żyć. Głośni, weseli, pełni życia. Największą wartością jest dla nich rodzina, z racji temperamentu potrafią na siebie wrzeszczeć, ale nie uznają cichych dni czy nawet lat. Najważniejsza jest zawsze matka obdarzona wielkim szacunkiem. Ręczyć nie mogę, ale śmiem wątpić by jakikolwiek Włoch ośmielił się nazwać mamę per "moja stara."  Praca to tylko praca, źródło utrzymania, a nie sens życia. Zdarzą się oczywiście wyjątki, bo w końcu to one potwierdzają regułę. Na szczęście wyraźnie widoczna większość umie żyć. A ja życzę nam wszystkim byśmy posiedli tę umiejętność zanim chory świat posiądzie nas.

Odpowiada Wam włoski styl życia? Lubicie kulturę tego kraju? 

Również odczuwacie niezdrowe reguły współczesnego świata?

_____________________________________________________________________________

Chcesz być na bieżąco z nowymi postami? Nic prostszego!  Dołącz do obserwatorów Definiuję na bloggerze, snapchacie: definiuje_blog oraz  FANPAGE'U i INSTAGRAMIE